Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Οι φίλοι μας οι Άγγλοι

http://img.youtube.com/vi/yOniTA-PhCs/0.jpg

Η σκοτεινή υπόθεση Πασίφικο στο ρολόι της ιστορίας και η αναίσχυντη μαστροπεία ενός Αγγλικού Παρκερικού τότε ...ΔΝΤ.
Τον Απρίλιο του 1949, μια απαγόρευση τελέσεως ενός χριστιανικού πασχαλιάτικου εθίμου, θα γινόταν η αιτία (ή η αφορμή) για να ακολουθήσουν μια σειρά από γεγονότα εντελώς δυσανάλογης σημασίας με τα γεγονότα που προκλήθηκαν από την απαγόρευση του εθίμου, τα οποία έπληξαν και πλήγωσαν το γόητρο και την κρατική υπόσταση της νεογέννητης και αδύναμης Ελλάδος κι απ΄την άλλη κατέδειξαν τον βαθμό παρεμβατικότητας των ξένων δυνάμεων στα εσωτερικά ζητήματα της χώρας.

Στην Αθήνα, στην περιοχή του Ψυρρή και πιο συγκεκριμένα στον ναό του Αγίου Φιλίππου, υπήρχε το έθιμο (που εξακολουθεί να υπάρχει ακόμη και σήμερα σε μερικές περιοχές της Ελλάδος) της καύσεως του αχυρένιου ομοιώματος του Ιούδα (ή κάψιμο του Εβραίου), μετά την περιφορά του Επιταφίου, την Μεγάλη Παρασκευή. Για πρώτη φορά, την χρονιά εκείνη, η ελληνική κυβέρνηση, απαγόρευσε εκτάκτως την τέλεση αυτού του εθίμου στους κατοίκους της Αθήνας. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, το έθιμο δεν απαγορεύτηκε, αλλά μετατέθηκε, για την Δευτέρα του Πάσχα, στην Πλατεία Ηρώων του Ψυρρή. Το βασικό αιτιολογικό και στις δυο εκδοχές, ήταν η επίσκεψη στην Ελλάδα του Γαλλοεβραίου μεγαλοτραπεζίτη Ρότσιλντ, κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας και δεν θέλησαν να προκαλέσουν με ένα έθιμο το οποίο θεωρείται αντιιουδαϊκό.

Ο κόσμος αγνόησε την απαγόρευση και προσπάθησε να τελέσει το έθιμο της καύσεως του ομοιώματος του Ιούδα. Επενέβη όμως η αστυνομία και διέκοψε το τελετουργικό. Το πλήθος τότε εξεμάνη και σύσσωμο εστράφη και εκτόνωσε την οργή του στο σπίτι του Πορτογαλοεβραίου Δον Πασίφικο (ή Πατσίφικο), το οποίο βρισκόταν κοντά στον ναό και μάλιστα σε δρόμο απ’ όπου περνούσε και ο Επιτάφιος (οδός Καραϊσκάκη). Ο Πασίφικο (που όπως λέγεται προκαλούσε τον κόσμο από το μπαλκόνι του), μόλις που γλύτωσε και κατάφερε να διαφύγει στην αγγλική πρεσβεία ως Άγγλος υπήκοος (κατείχε και την αγγλική υπηκοότητα), ενώ το σπίτι του λεηλατήθηκε και καταστράφηκε από τους εξαγριωμένους κατοίκους. Ως κύριοι υπαίτιοι των καταστροφών αυτών, θεωρήθηκαν απ’ τους Άγγλους, οι γιοι του Σουλιώτη αγωνιστή και υπουργού Στρατιωτικών, Κίτσου Τζαβέλα.

Ποιος ήταν όμως ο Πασίφικο και γιατί ο κόσμος ξέσπασε την οργή του πάνω του;
Ο Δαβίδ Πασίφικο γεννήθηκε στο Γιβραλτάρ το 1784, από πολιτογραφημένους Πορτογάλους γονείς, εβραϊκής καταγωγής. Λόγω του ότι το Γιβραλτάρ ήταν και είναι μέχρι και σήμερα υπό αγγλική κατοχή, ο Πασίφικο έλαβε αυτομάτως και την αγγλική υπηκοότητα. Το 1836, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα ως πρόξενος της Πορτογαλίας μέχρι το 1842, οπότε και καθαιρέθηκε απ’ τη θέση αυτή, λόγω οικονομικών καταχρήσεων. Δεν εγκατέλειψε όμως την Ελλάδα και μετά την καθαίρεσή του, αρχικά προσκολλήθηκε στο περιβάλλον της Δούκισσας της Πλακεντίας, η οποία τον βοηθούσε οικονομικά και στην συνέχεια επιδόθηκε στο εμπόριο και την τοκογλυφία.

Υπήρχαν υπόνοιες (άγνωστο αν υπήρχαν και αποδείξεις) ότι πίσω από την απαγόρευση τελέσεως του εθίμου, βρισκόταν ο Πασίφικο, που ως κάτοικος της περιοχής ενοχλούνταν -ως Εβραίος- απ’ αυτό το έθιμο και το έδειξε και στην περιφορά του Επιταφίου, προκαλώντας το πλήθος και το θρησκευτικό του συναίσθημα, όταν αυτό περνούσε με τον Επιτάφιο έξω απ’ το σπίτι του.

Την επόμενη κιόλας ημέρα, ο Πασίφικο, μέσω της αγγλικής πρεσβείας, η οποία προέβη σε διάβημα προς το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, απαίτησε την άμεση καταβολή χρηματικής αποζημιώσεως που έφτανε το αστρονομικό ποσό των 886.736 δραχμών και 67 λεπτών. Αρκεί να ειπωθεί ότι τόση αξία δεν είχαν ούτε τα βασιλικά ανάκτορα. Όπως ήταν φυσικό, η ελληνική κυβέρνηση απέρριψε αυτή την τυχοδιωκτική αξίωση του Πασίφικο και τον παρέπεμψε στην ελληνική δικαιοσύνη. Λίγες μέρες αργότερα, η βρετανική κυβέρνηση αξίωσε και την άμεση καταβολή 500 λιρών, ως αποζημίωση για την καθυστέρηση της καταβολής της αποζημιώσεως στον Πασίφικο.

Η άρνηση της ελληνικής κυβερνήσεως, να υποκύψει στις αξιώσεις του Πασίφικο και της αγγλικής κυβέρνησης, προκάλεσε, ή μάλλον έδωσε την αφορμή να επέμβει δραστικά ο Άγγλος υπουργός Εξωτερικών Έρικ Πάλμερστον, ο οποίος αντιπαθούσε τον βασιλιά Όθωνα και μέσω του Άγγλου πρέσβη Έντμοντ Λάιονς, να διαμηνύσει πως δεν αναγνωρίζει την δικαιοδοσία της ελληνικής δικαιοσύνης, πάνω σε Άγγλο υπήκοο, απαιτώντας έτσι την άμεση ικανοποίηση των αξιώσεων του Πασίφικο. Η Ελλάδα αρνήθηκε και πάλι να υποκύψει στις πιέσεις του Πάλμερστον και τις υπερβολικές αξιώσεις του Πασίφικο, παρακάμπτοντας την δικαιοσύνη, χωρίς να έχουν προηγηθεί ούτε καν ανακρίσεις ή ακριβής υπολογισμός ζημιών.

Ο Πάλμερστον τότε, θα προχωρήσει σε μια πρωτόγνωρη ενέργεια και σε μια επίδειξη ισχύος, τα Χριστούγεννα του 1849, θα δώσει εντολή στον ναύαρχο Ουίλιαμ Πάρκερ, να αποκλείσει με τον πανίσχυρο αγγλικό στόλο της Μεσογείου, την Ελλάδα, κάτι που θα πραγματοποιηθεί στις 3 Ιανουαρίου του 1850. Λίγο πριν, τον Αύγουστο του 1849, η Αγγλία είχε θέσει θέμα ελληνικής κυριαρχίας επί των νήσων Ελαφονήσου (στον Λακωνικό κόλπο) και Σαπιέντζας (των Οινουσών, έναντι Μεθώνης), με το απίστευτο αιτιολογικό, ότι αυτά τα νησιά ανήκουν στα…Επτάνησα, τα οποία βρίσκονταν τότε υπό αγγλική κυριαρχία.

Κατά την διάρκεια του ναυτικού αποκλεισμού της Ελλάδος από τον αγγλικό στόλο, που έμεινε στην ιστορία ως «Παρκερικά» (ή «Πασιφικά»), οι Άγγλοι προέβαιναν σε κατασχέσεις εμπορικών και πολεμικών πλοίων (πάνω από 200, ενώ δεν κατασχέθηκαν, μόνο τα πλοία που έφεραν αγγλικό όνομα), έως ότου αποζημιωθεί εκβιαστικά ο Πασίφικο. Η ωμή αυτή παρέμβαση των Άγγλων, που ονομάστηκε «διπλωματία της κανονιοφόρου», ως κλασικό παράδειγμα αμφισβήτησης της κυριαρχίας κυρίαρχου κράτους και στρατηγικής καταναγκασμού, δεν έγινε φυσικά για τα μάτια του Πασίφικο. Ο Πασίφικο ήταν η αφορμή. Και η αιτία ήταν η διαμάχη των Μεγάλων Δυνάμεων στον ελληνικό χώρο, με την κάθε μία απ’ αυτές να προσπαθεί να αυξήσει την επιρροή της, σε βάρος των άλλων. Η Αγγλία, με την ωμή και απροκάλυπτη αυτή παρέμβασή της, καταστούσε σαφή και την δική της παρουσία.

Η βάναυση πολιτική της Αγγλίας, είχε τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκούμενα. Ο λαός και ο πολιτικός κόσμος συσπειρώθηκε γύρω απ’ τον βασιλιά Όθωνα, με κορυφαίο παράδειγμα τον αρχηγό του αγγλικού κόμματος, Νικόλαο Μαυροκορδάτο. Μετά από 40 ημέρες αποκλεισμού, οι Άγγλοι έκαναν μια προσωρινή άρση, για να προσαράξει ένα γαλλικό πλοίο στον Πειραιά με απεσταλμένο τον βαρώνο Γκριό προς εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης. Κατά την διάρκεια αυτής της σύντομης άρσης του αποκλεισμού, κάποιοι Άγγλοι αξιωματικοί, είχαν την ατυχή ιδέα να αποβιβαστούν στον Πειραιά για έναν περίπατο. Ο κόσμος όμως, που εξαιτίας τους είχε φτάσει να αντιμετωπίζει ακόμη και προβλήματα επισιτισμού, τους προπηλάκισε αγρίως, με αποτέλεσμα, ο αποκλεισμός να επανέλθει ακόμη πιο σκληρός από πριν, με την Αγγλία πλέον να μην δέχεται κανέναν συμβιβασμό.

Η ελληνική κυβέρνηση, για να αρθεί ο αποκλεισμός, καθώς ήταν ορατό πλέον το φάσμα του λοιμού, με παραίνεση της Γαλλίας, κατέθεσε στο όνομα του Άγγλου πρέσβη Γουάις, το ποσό των 250.000 δραχμών (κατά μία άλλη εκδοχή, 330.000), ως εγγύηση καλής θελήσεως, και ταυτόχρονα επικαλέστηκε την προστασία των υπόλοιπων Μεγάλων Δυνάμεων (Γαλλίας και Ρωσίας). Αυτές όντως αντέδρασαν, ως εγγυήτριες δυνάμεις, και προχώρησαν σε διαβήματα απαιτώντας από την Αγγλία την άρση του ναυτικού αποκλεισμού και την επιστροφή όλων των κατασχεθέντων πλοίων. Μάλιστα, ο Γάλλος πρεσβευτής στο Λονδίνο αποχώρησε από εκεί, οδηγώντας τις σχέσεις Γαλλίας και Αγγλίας σε οριακό σημείο.

Με τις διαστάσεις που είχε πάρει το θέμα, συζητήθηκε και στην Βουλή των Λόρδων της Αγγλίας, όπου εκεί ο Πάλμερστον με έναν μαραθώνιο λόγο πέντε ωρών, που έμεινε γνωστός ως «Είμαι Ρωμαίος πολίτης» (Civis Romanus sum), υπεραμύνθηκε της πολιτικής του, που υποστήριζε την υπεράσπιση οποιουδήποτε Άγγλου πολίτη, με όλα τα μέσα, υποκαθιστώντας και ακυρώνοντας, ακόμη και τα ξένα δικαστήρια. Απ’ ότι φαίνεται όμως δεν έπεισε. Η Βουλή των Λόρδων καταδίκασε την ενέργεια του Πάλμερστον, ενώ η Βουλή των Κοινοτήτων ζήτησε την άρση του αποκλεισμού και την επιστροφή των κατασχεθέντων πλοίων. Ο Πάλμερστον δέχθηκε και την έντονη διαφωνία στην πολιτική του, της βασίλισσας Βικτωρίας, η οποία του απαγόρευσε οποιαδήποτε ενέργειά του επί εξωτερικών θεμάτων, χωρίς προηγούμενη έγκρισή της, θεωρώντας έτσι, ως τον απόλυτο υπεύθυνο για την διεθνή δυσφορία εις βάρος της Αγγλίας.

Μετά απ’ αυτές τις εξελίξεις, ο αποκλεισμός θα αρθεί στις 15 Απριλίου 1850 και μέχρι το τέλος του ιδίου μηνός θα επιστραφούν όλα τα κατασχεθέντα πλοία. Το θέμα του Πασίφικο παραπέμφθηκε σε διεθνή επιτροπή διαιτησίας, η οποία του επιδίκασε το ποσό των 3.750 δραχμών. Παρασκηνιακά όμως, λέγεται πως, η Ελλάδα -που υπέστη τεράστιες οικονομικές απώλειες από τον τετράμηνο ναυτικό αποκλεισμό της- κατέβαλε το ποσό των 100.000 στον Πασίφικο, για να θεωρηθεί οριστικά λήξαν το θέμα, από τις 250.000 της εγγυήσεως που της επεστράφη.

Ο Πασίφικο, μετά τα γεγονότα αυτά, εγκαταστάθηκε στην Αγγλία, όπου και πέθανε στις 12 Απριλίου του 1854, ενώ ο Πάλμερστον καθαιρέθηκε από τον Άγγλο πρωθυπουργό, Ράσελ, το 1852. Οι οικονομικές απώλειες για την Ελλάδα, κατά την περίοδο του ναυτικού αποκλεισμού της, υπολογίστηκαν σε τουλάχιστον 30.000.000 δραχμές· ποσό δυσθεώρητο για τα τότε ελληνικά οικονομικά δεδομένα.

Ελλάς, ως πότε θα ανέχεσαι αυτή την ύβριν και την λεηλασία σε βάρος σου;

Πηγή Πάρε Δώσε


4 σχόλια:

  1. Οι φίλοι μας... οι Γερμανοί
    ΓΚΕΜΠΕΛΣ:
    Σας καταλάβαμε για το καλό σας.

    Η προσήλωση των αυθεντικών ναζί στο ελληνικό κλέος και η θέληση τους να μοιραστούν την αρχαία μας κληρονομιά τους οδήγησε σε κάποια ...αμηχανία, όταν κατέλαβαν και ισοπέδωσαν την Ελλάδα. Οι εθνικοσοσιαλιστές του Χίτλερ θεωρώντας ότι ανήκουν στην ίδια αρία φυλή με τους αρχαίους Ελληνες, συμπέραιναν ότι ως "ανώτερος" λαός δικαιούται ...να κατακτήσει και να εξαφανίσει τους "υποδεέστερους". Σ' αυτό, όμως, το σχήμα δεν μπορούσε να δικαιολογηθεί η επιθετικότητά τους κατά των Ελλήνων. Ετσι, η κατοχή και η καταστροφή της Ελλάδας και η εξολόθρευση χιλιάδων Ελλήνων παρουσιάστηκε ως ένα γεγονός που οφείλεται αποκλειστικά στους Αγγλους και τους μπολσεβίκους. Οι σημερινοί άλλωστε, οπαδοί των ναζί στη χώρα μας είναι σαφείς: "Η εξύμνησις της Ελλάδος από τους Γερμανούς αποτελεί τίτλον τιμής για τους Ελληνας. Αν οι Αγγλοι δεν απεβιβάζοντο στην Ελλάδα, οι Γερμανοί δεν θα εξεστράτευον εναντίον μας και θα άφηναν τους Ελληνας και τους Ιταλούς να λύσουν μόνοι των τας διαφοράς των", γράφει ο παρουσιαζόμενος ως ιστορικός, ναζιστής Κώστας Πλεύρης.
    Λίγους μήνες πρίν την εισβολή της Βέρμαχτ στη χώρα μας ο Γκέμπελς διακρίνει στην Ελλάδα "υπερβολικά υπέρ των Γερμανών αισθήματα" ( Ημερολόγιο, 19.12.1940), ενώ διαπιστώνει ανικανότητα του ιταλικού στρατού να ολοκληρώσει την "αποστολή του". Στις 22.12.1940 σημειώνει του ότι "Ο Φύρερ θα προτιμούσε να έβλεπε την ειρήνη μεταξύ Ρώμης και Αθηνών", θα τον ενδιέφερε δηλαδή η "φυσική" προσχώρηση της Ελλάδας (χώρα που ο Χίτλερ τόσο θαύμαζε για το ιστορικό της μεγαλείο) στα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη και στον άξονα. Στις 29.3.1941 επειδή τελικά οι Ελληνες, όπως είναι γνωστό, δεν ασπάσθηκαν το Τρίτο Ράιχ, ο Γκέμπελς αναγγέλλει ότι "η επί μακρόν προπαρασκευασθείσα επιχείρησις κατά της Ελλάδος αναμένεται να αρχίσει την 7ην Απριλίου... Θα προχωρήσωμεν προς Θεσσαλλονίκην κ.τ.λ". Οταν αρχίζει η γερμανική εισβολή ο υπεύθυνος προπαγάνδας των ναζί υπογραμμίζει: "η Ελλάς διακηρύσσει ότι θα αντισταθεί. Οσον αφορά τους Ελληνες θα κρατήσωμεν μιά ευγενή, προσεκτική γραμμή", βεβαίως όμως ... "μέχρις ότου γίνουν αυθάδεις" (7.4.1941). Οι σφαγές έχουν ξεκινήσει, ο "φιλέλλην" Γκέμπελς εκφράζει τον θαυμασμό του στους Ελληνες μαχητές: "Προχωρούμε αργώς στην Ελλάδα... Οι Ελληνες είναι γενναίοι μαχηταί... Τα καταληφθέντα χαρακώματα είναι γεμάτα πτώματα... Και αυτός ο Φύρερ θαυμάζει ιδιαιτέρως το θάρρος των Ελλήνων. Ισως υπάρχει ακόμη ένα ίχνος της παλαιάς Ελληνικής καταγωγής σ' αυτούς. Ο Φύρερ απαγορεύει τον βομβαρδισμό των Αθηνών. Αυτό είναι δίκαιον και ευγενές εκ μέρους του. Λυπάται βαθέως που ηναγκάσθη να πολεμήσει του Ελληνας. Εάν οι Αγγλοι δεν είχαν εγκατασταθεί εκεί δεν θα εβοήθη ποτέ τους Ιταλούς... " (8.4.1941). Ο Γκέμπελς πιστεύοντας στον "απελευθερωτικό" χαρακτήρα των γερμανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων και ευρύτερα στη "δύναμη" του εθνικοσοσιαλισμού, ονειρεύεται Ελληνες ομοιδεάτες. Η συγκομιδή όμως δεν φαίνεται ικανοποιητική. "Η σημαία μας κυματίζει στον Ολυμπο. Η Λάρισα στην κατοχή μας... Τώρα ο δρόμος είναι μπροστά ανοικτός..
    Ο ίδιος ο Χίτλερ στο Ράιχσταγκ (4 Μαίου 1941) μιλώντας για την κατάκτηση των Βαλκανίων, θα επισφραγίσει το "θαυμασμό" του για τους Ελληνες και θα "λυπηθεί" για τον πόλεμο που "υποχρεώθηκε" να τους κηρύξει. Στη συνέχεια της ομιλίας του, ο Φύρερ αφού ανέπτυξε τα πεπραγμένα των ορδών του, ξαναθαύμασε τους Ελληνες: "Η ιστορική αλήθεια με υποχρεώνει να πιστεύω, ότι από όλους τους αντιπάλους που μας αντιτάχτηκαν, ο Ελληνας στρατιώτης είναι εκείνος που πολέμησε με τη μεγαλύτερη περιφρόνυση του θανάτου. Δεν συνθηκολογούσε παρά μόνο όταν κάθε αντίσταση ήταν αδύνατη και ως εκ τούτου άχρηστη".
    Ο κατάλογος των "θαυμαστών" περιλαμβάνει τον Στρατάρχη φον Λιστ, επικεφαλής των δυνάμεων εισβολής, τον διοικητή των SS Ντίτριχ και πλήθος άλλων ναζί αξιωματούχων!

    http://www.iospress.gr/ios1995/ios19950409b.htm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οιφίλοι μας...οι Ρώσοι

    Στάλιν: «Όταν νικήσουμε, θα μπούμε στη Βουλγαρία ως τιμωροί, στη Γιουγκοσλαβία ως ελευθερωτές και στην Ελλάδα ως προσκυνητές», «Λυπάμαι διότι γηράσκω και δεν θα ζήσω επί μακρόν διά να ευγνωμονώ τον ελληνικόν λαόν, τού οποίου ή αντίστασις έκρινε τον 2ον Παγκόσμιον Πόλεμον»).
    ....Έσπρωξα το χαρτί μπρος στον Στάλιν, που είχε ήδη ακούσει τη μετάφραση. Επεκράτησε μια μικρή σιγή και κατόπιν πήρε ένα μπλε μολύβι, έκαμε στο χαρτί ένα χονδρό σήμα συμφωνίας, και κατόπιν το επέστρεψε. Το όλο θέμα τακτοποιήθηκε σε λιγότερο χρόνο από ό,τι χρειάζεται κανείς για να γράψει τα παραπάνω. Επεκράτησε κατόπιν μια μακριά σιγή. Το χαρτί με το μπλε σήμα έμενε στο κέντρο του τραπεζιού.

    Τελικώς είπα:
    - Δεν θα βρουν λίγο κυνικό να φαινόμαστε ότι ρυθμίζουμε κατά τρόπο τόσο πρόχειρο αυτά τα προβλήματα, από τα οποία εξαρτάται η τύχη πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων; Ας το κάψουμε αυτό το χαρτί.
    - Όχι, κρατήστε το, είπε ο Στάλιν».
    Πηγή: «Τα 10 θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ», Νικόλαος Μέρτζος

    Με αυτόν τον απλό και μπακαλίστικο τρόπο, τα Βαλκάνια διανεμήθηκαν σε σφαίρες επιρροής, χωρίς φυσικά να ερωτηθεί κανείς απ’ τους «διαμοιραζόμενους». Κι όμως, κάποιοι χαχόλοι εξακολουθούν να μνημονεύουν τους περίφημους επαίνους αυτών των δύο (Τσόρτσιλ: «Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δεν αποδίδει το ελάχιστο εκείνων των πράξεων αυτοθυσίας των Ελλήνων, πού ήταν καθοριστικός παράγων τής νικηφόρου εκβάσεως τού κοινού αγώνα των εθνών, κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διά την ανθρώπινη ελευθερία και αξιοπρέπειαν. Αν έλειπε η ελληνική ανδρεία κανείς δεν ξέρει ποια θα μπορούσε να ήτανε η έκβαση του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου», «Στο εξής πρέπει να λέμε όχι ότι οι Έλληνες πολεμούν σας ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» Βεβαίως, αυτοί οι δύο, έχουν πει κι άλλα πράγματα στα οποία δίνουμε ελάχιστη σημασία (Τσόρτσιλ: «Αν οι Έλληνες αποκτήσουν μόρφωση και ενότητα, αλίμονό μας» και Στάλιν: «Οι Έλληνες δεν έχουν συνηθίσει να συζητούν, γι’ αυτό αλληλοσφάζονται»).
    http://www.pare-dose.net/?p=3495#ixzz0rlsqGBwN

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οι φίλοι μας...οι Αμερικάνοι

    Η Ελλάδα είναι η πρώτη στον κόσμο πολιτισμένη χώρα που μας έδωσε ένα παράδειγμα τού πώς πρέπει να ζει ο άνθρωπος. Θεωρώ κι εγώ τον εαυτό μου τμήμα αυτής της περήφανης κληρονομιάς», είχε πει πριν από περίπου 200 χρόνια ο Αμερικανός πρόεδρος Τόμας Τζέφερσον.

    Τα λόγια αυτά δανείστηκε τώρα ο υποψήφιος πρόεδρος για το χρίσμα των Δημοκρατικών, Μπάρακ Ομπάμα.

    "Ο Ομπάμα απογοητεύει τους Έλληνες", είναι ο τίτλος δημοσιεύματος στην εφημερίδα Kölner Stadt-Anzeiger που αναφέρεται στην προαναγγελθείσα επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου στην Τουρκία.

    "Ενθουσιασμός στην Άγκυρα", γράφει ο Γκερντ Χέλλερ, "απογοήτευση στην Αθήνα. Ο Μπάρακ Ομπάμα θα επισκεφθεί τον Απρίλιο την Τουρκία χωρίς να περάσει από την Ελλάδα και αυτό παρά το γεγονός ότι στο παρελθόν ίσχυε ένας άγραφος νόμος που έλεγε ότι ένας Αμερικανός πρόεδρος δεν επισκέπτεται μόνον μια από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές.
    Όποιος ακούσει όμως πιο προσεκτικά θα διακρίνει στους Έλληνες διπλωμάτες απογοήτευση αλλά και ανησυχία για αυτή την επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου. Παράλληλα η όλη κατάσταση γίνεται ακόμη πιο ενοχλητική, επειδή εδώ και εβδομάδες ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής προσπαθεί επίμονα να κλείσει ραντεβού επίσκεψης στον Λευκό Οίκο, χωρίς όμως να έχει λάβει ακόμη θετική απάντηση.

    Για διπλωματική ήττα της συντηρητικής κυβέρνησης κάνουν λόγο Έλληνες σχολιαστές, που πρόσκεινται στην αντιπολίτευση.

    Στην Τουρκία αντίθετα οι σχολιαστές μιλούν ήδη για την απαρχή μίας νέας εποχής στις σχέσεις Τουρκίας - ΗΠΑ. Η επίσκεψη συνιστά για τους Τούρκους σχολιαστές απόδειξη για τον ολοένα και πιο σημαντικό γεωπολιτικό ρόλο της χώρας τους στην περιοχή που υπογραμμίζει τη σημασία της Τουρκίας ως γέφυρας μεταξύ της Δύσης και του ισλαμικού κόσμου.

    Έτσι με αφορμή την επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία οι Έλληνες συνειδητοποιούν περισσότερο ότι η Τουρκία έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος για την περιοχή. Αυτό οφείλεται και στο ρόλο της Άγκυρας αναφορικά με τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν.

    Υπάρχει όμως μια μικρή παρηγοριά για τον Καραμανλή: Λίγο πριν την επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία ο Έλληνας πρωθυπουργός θα έχει την ευκαιρία να σφίξει το χέρι του Αμερικανού προέδρου κατά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ. Εκτός εάν τον προλάβει και εκεί ο Ταγίπ Ερντογάν."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ευχαριστούμε... τους Αμερικάνους:
    Λένε φιλέλληνες και Έλληνες ...πρωθυπουργοί, που μας στηρίζουν.

    «Ο πρόεδρος Ομπάμα μάς παρείχε σημαντική υποστήριξη και στήριξε την προσπάθεια αλλαγής της Ελλάδας», δήλωσε ο Γιώργος Παπανδρέου σε συνέντευξή του στο αμερικανικό δίκτυο FOX, όπου επανέλαβε την άποψη ότι «δεν συμφέρει τους Ευρωπαίους να φύγουμε από το ευρώ».

    ΑπάντησηΔιαγραφή