Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Το μπολερό του Απόλλωνα

http://www.sakketosaggelos.gr/Images/Pages/Page249.Photo1.600x600.jpg

σε νότες και οκτάβες Ολυμπιακού Πνεύματος

Η μουσικοθεραπεία των αθλητών στην Αρχαία Ελλάδα

Πρὸ τῆς τελέσεως τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων στὴν Ὀλυμπία εἴχαμε τὴν ὑποχρεωτικὴ γιὰ δέκα μῆνες παραμονὴ τῶν ἀθλητῶν στὸν χῶρο τῶν Ἀγώνων, μὲ σκοπὸ τὴν μύησή τους στὶς ἀλήθειες τὶς ὁποῖες ὑπηρετεῖ ὁ ἀνώτερος ἄνθρωπος.

Ἡ προετοιμασία καὶ οἱ προπονήσεις συνωδεύονταν πάντοτε ἀπὸ μουσική. Μετὰ τὴν προπαρασκευὴ αὐτὴν καὶ πρὸ τῆς ἐνάρξεως τῶν ἀγώνων ἐδίδετο ὁ «Ὅρκος πρὸ τοῦ ἀνδριάντος τοῦ Ὁρκίου-Διὸς» ἀπὸ τοὺς ἤδη μυημένους καὶ φωτισμένους ἀθλητές. Οἱ μὴ προετοιμασθέντες βάσει τοῦ ἀνωτέρω κανονισμοῦ ἀθλητὲς ἀπεκλείοντο καὶ ἀπὸ τὴν τελετὴ τοῦ Ὅρκου καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀγῶνες.

Στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ «μυθολογία» βλέπουμε πόσο ἁρμονικῶς ἡ ἔννοια τῆς μουσικῆς γεφυρώνει τὸ παρελθὸν μὲ τὸ μέλλον: Οἱ Μοῦσες εἶναι οἱ κόρες τοῦ Διὸς καὶ τῆς Μνημοσύνης (Ἱστορίας), ἐνῷ ὁ Ἀπόλλων ἦταν ἐ πίσης καὶ πατέρας τοῦ Ἀσκληπιοῦ, καὶ ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου μποροῦμε νὰδιακρίνω με τὴν σχέση μουσικῆς καὶ ἰατρικῆς.
Στὰ θεραπευτήρια ἐχρησιμοποιεῖτο ἡ μουσικὴ γιὰ τὴν θεραπεία τῶν ψυχικῶν παθήσεων, πολὺ πρὶν ἡ σύγχρονος ἐπιστήμη ξαναανακαλύψῃ τὴν μέθοδο τῆς μουσικοθεραπείας. Ὁ Πίνδαρος ὑμνεῖ τὸν Ἀσκληπιό, ὁ ὁποῖος θεραπεύει ὅλες τὶς ἀσθένειες μὲ τραγούδια, ἐνῷ ὁ Θεόφραστος ἐχρησιμοποίει μελῳδίες τοῦ Φρυγίου ἤχου γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν ἀλγῶν.

Ὁ ἄνθρωπος πίστεψε πὼς ὁ ἦχος ἦ ταν δύναμη κοσμική, παροῦσα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κόσμου, ἡ ὁποία πῆρε τὴν μορφὴ τοῦ Λόγου. Ὁ ἦχος ἀντιπροσωπεύει ἕνα μέσον ἐπι κοινωνίας μὲ τὸ ἄπειρο· ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἀπείρου ἐκτὸς τοῦ Λόγου πηγάζουν καὶ οἱ διάφορες φαντασιώσεις μας. Στὸν κόσμο τῶν φαντασιώσεων δὲν ὑπάρχει τὸ ὑπερεγώ· οἱ φαντασιώσεις εἶναι ἀχαλίνωτες καὶ ἐνστικτώδεις. Δὲν ὑπάρχει ἐπίσης καὶ ἡ ἠθική. Ἡ ἠθικὴ ἐννοοῦμε ὅτι εἶναι ὄχι τὰ συμβατικὰ θρησκευτικὰ-κοινωνικὰ ἰδεολογήματα ἠθικῆς, ἀλλὰ τὸ σύστημα τῶν ἰδεῶν-ἀρχῶν-ἀξιῶν τὸ ὁποῖο ἐκφράζει ἀπόλυτα τὸν κοσμικὸ Νόμο. Αὐτὸ τὸ σύστημα δέον νὰ ἐκφράζῃ-διατηρῇ-προάγῃ τὸν Νόμο τῆς Φύσεως.

Τὴν συμπαντικότητα τῆς μουσικῆς γνώριζαν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες. Πίστευαν ὅτι τὸ κύριο ὄργανο ἐκπορεύσεως τῆς μουσικῆς των ἦταν ἡ ἑπτάχορδη λύρα, ἐξ αἰτίας τῶν ἑπτὰ
οὐρανίων σωμάτων (Κρόνος, Ζεύς, Ἄρης, Ἥλιος, Ἑρμῆς, Ἀφροδίτη καὶ Σελήνη) χορδισμένη ὡς ἑξῆς: ὑπάτη, παρυπά τη, ὑπερμέση, μέση, παραμέση, παρανεάτη, νεάτη. Ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ Πλούταρχος, ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἀρχύτας, ὁ Πλάτων καὶ οἱ λοιποὶ ἀρχαῖοι Ἕλληνες φιλόσοφοι ὑπεστήριξαν ὅτι ἡ φορὰ τῶν ὄντων καὶ ἡ κίνηση τῶν ἀστέρων δὲν γίνονται οὔτε διατηροῦνται χωρὶς τὴν μουσική. Τόσο ἡ μουσικὴ ὅσο καὶ ὁ κάθε ἦχος ἐπηρεάζουν τὶς ποικίλες μεταβολὲς στὸν ἄνθρωπο. Οἱ μεταβολὲς αὐτὲς πραγματοποιοῦνται εἴτε τὸ συνειδητοποιεῖ ὁ ἄνθρωπος εἴτε ὄχι.

Ἡ μουσικὴ μᾶς ἐπηρεάζει καταλυτικά. Σωματικά, γιατὶ ταξιδεύει μέσῳ τοῦ ἀέρος μὲ μοριακὰ ὠστικὰ κύματα, τὰ ὁποῖα γίνονται αἰσθητὰ σὲ σωματικὸ ἐπίπεδο. Ψυχικά, γιατὶ δημιουργεῖ ἕνα περιβάλλον, τὸ ὁποῖο ὑποβάλλει διαθέσεις, στὶς ὁποῖες ἀνταποκρινόμεθα σὲ ὑποσυνείδητο, μὴ λεκτικὸ ἐπίπεδο. Ἔτσι θὰ λέγαμε ὅ τι ἡ μουσικὴ ἐκφράζει βιολογικές, ψυχικές, γνωστικὲς καὶ πνευματικὲς λειτουργίες, ἐνταγμένες σ' ἕνα πολιτιστικὸ πλαίσιο.

Στὴν κοιτίδα τοῦ Ὀλυμπισμοῦ, τὴν Ὀλυμπία, κατεδεικνύετο τὸ πολιτιστικὸ πλαίσιο τῆς ἀρχαίας Ἑλληνικῆς φιλοσοφίας στὴν γνησιώτερη ἔκφρασή του μέσῳ τοῦ ἀγῶνος.
Ἡ μουσικὴ ἀντανακλᾷ τὴν ἀνθρώπινη δραστηριότητα καὶ πορεία, διότι μέσῳ αὐτῆς τὸ πνεῦμα, ὁ νοῦς καὶ τὸ σῶμα ἐπιτυγχάνουν μία ολοκληρωμένη ἐμπειρία. Ὡς τρισυπόστατο ὂν ὁ ἄνθρωπος (Πνεῦμα-Ψυχὴ-Σῶμα) δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐπιμεριστῇ σὲ κάποιο ἀπὸ αὐτά, δίχως νὰ ἐπιμεριστῇ καὶ στὰ ὑπόλοιπα μὲ κάποιον τρόπο. Ἐὰν τὰ ψυχικά μας γεγονότα ἐπηρεάζουν τὴν διανοητική μας κατάσταση ἢ ἐὰν ὁ νοῦς ἐπηρεάζῃ τὴν ψυχική μας ζωή, εἶναι ἕνα ἐρώτημα. Κατὰ γενικὴ πάντως ἀποδοχὴ καὶ τὰ δύο ἐπηρεάζουν τὴν σωματική μας ὑγεία καὶ ἐξ αὐτῆς ἔχομε τὴν ἐπίδραση τόσο διανοητικῶς ὅσο καὶ ψυχικῶς στὴν ζωή μας.

Ἡ σημασία τῆς Μουσικῆς στὴν Ἀρχαιότητα
Μὲ αὐτὲς τὶς σκέψεις οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες θέσπισαν τὴν δεκάμηνη παραμονὴ στὴν Ὀλυμπία πρὸ τῆς τελέσεως τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων. Μετὰ τὴν μύηση στὶς ἰδέες-ἀρχὲς-ἀξίες τοῦ Ἕλληνος Λόγου ἀκολουθοῦν ἀθλητικοὶ ἀγῶνες μὲ συμμετοχὴ χοροῦ καὶ μουσικῆς. Ἡ πλημμυρίδα τῶν ψυχικῶν γεγονότων ὅλων τῶν μετεχόντων τοὺς συντρόφευσε ἀργότερα σὲ ὅλη τους τὴν ζωή. Ἡ μουσικὴ στοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες δὲν ἦταν τυχαία. Γνώριζαν οἱ Ἕλληνες ὅτι ἡ ἐπίδραση τῆς μουσικῆς ἦταν μεγαλύτερη, ὅταν αὐτὴ ἔχῃ κάποιο νόημα γιὰ ὅσους τὴν βιώνουν. Ἐπίσης ὅτι ἡ ἐπίδραση τῆς ἴδιας μουσικῆς θὰ ἦ ταν διαφορετικὴ στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ὀλυμπίας ἀπὸ τὸ ἐὰν ἀκουγόταν σὲ ἄλλον χῶρο καὶ σὲ ἄλλη στιγμή.

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀνεγνώριζαν ὅ τι ἡ μουσικὴ εἶναι χρήσιμη σὲ κάθε περίσταση, σὲ κάθε σπουδαία δραστηριότητα. Χρησιμοποιοῦσαν τὴν μουσικὴ γιὰ ἀγροτικὲς ἐργασίες. Ἐπίσης τὴν χρησιμοποιοῦσαν γιὰ θετικὴ ἐπίδραση στὴν διάθεση τοῦ λαοῦ, ὅπως συνέβη στὴν Σπάρτη. Ἡ πόλη αὐτὴ εὑρίσκετο σὲ κατάσταση ἀναταραχῆς στὸ πρῶτο ἥμισυ τοῦ 7ου αἰῶνα π.Χ.· ἕνας χρησμὸς παραινούσε νὰ καλέσουν τὸν «Λέσβιον ἀοιδόν»· προσεκλήθη ὁ Τέρπανδρος ἀπὸ τὴν Ἄντισσα τῆς Λέσβου καὶ τὸ ᾆσμα του ἐπανέφερε τὴν εὐταξία στὴν πόλη. Ἐπίσης χρησιμοποιοῦσαν τὴν μουσικὴ στὴν πλοήγηση τῶν πλοίων, ὅπου ὁ αὐλητὴς βοηθοῦσε τὸν συγχρονισμὸ τῶν κωπηλατῶν. Μέγιστη ἐπίσης ἦταν ἡ συμμετοχὴ τῆς μουσικῆς στὴν θεραπεία τῶν ποικίλων παθήσεων καὶ κυρίως τῶν ψυχικῶν νοσημάτων.
Ἡ δυσαρμονία τῆς ψυχῆς ἐπιφέρει τὸ ψυχικὸ νόσημα. Ἡ δυσαρμονία αὐτὴ ἀπεκαθίστατο καὶ μὲ τὴν ἁρμονία τῆς μουσικῆς. Ὅλα τὰ στοιχεῖα τῆς Φύσεως ἐναρμονισμένα μὲ τὸν παγκόσμιο Νόμο ἰσορροποῦν καὶ προάγουν τὴν ζωή.

Μὲ τὴν μουσικὴ ἐπίσης οἱ Ἕλληνες περιέγραφαν ποικίλα γεγονότα. Ἕνα ἐξ αὐτῶν, ὁ αὐλητικὸς νόμος (ἐπαίζετο μὲ αὐλὸ χωρὶς τραγούδι), περιέγραφε τὴν πάλη τοῦ Ἀπόλλωνος μὲ τὸν δράκοντα Πύθωνα. Τὸ ἴδιο ἄλλωστε ἔκαναν οἱ Ἕλληνες καὶ μὲ τοὺς χορούς των. Ἐπίσης ἔχομε σὲ μουσικὴ σύνθεση τὴν περιπλάνηση τῆς Λητοῦς καὶ τὴν γέννηση τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τῆς Ἀρτέμιδος, σύμφωνα μὲ μία ἀφήγηση τοῦ Φιλάμμωνος, καταγόμενου ἀπὸ τοὺς Δελφούς. Ὁ Ἀπόλλων πρῶτος ἔστησε τραγούδια καὶ χοροὺς γύρω ἀπὸ τὸ ἱερὸ τῶν Δελφῶν. Ἐπίσης ἀναφέρεται ὁ πόλεμος τῶν Τιτάνων, ἡ ἅλωση τοῦ Ἰλίου, ὁ γάμος Ἀφροδίτης καὶ Ἡφαίστου καὶ λοιπὰ γεγονότα. Ὁ Τέρπανδρος ὁ Λέσβιος ὑπῆρξε ὁ δημιουργὸς τῶν κιθαρικῶν νόμων. Σὲ κάθε νόμον ἔντυσε μὲ μουσικὴ τοὺς ἐπικούς του στίχους. Τὸ αὐτὸ ἔκανε καὶ στοὺς στίχους τοῦ Ὁμήρου. Καὶ τῶν δύο αὐτῶν τοὺς στίχους τοὺς τραγουδοῦσαν στὶς ἑορτὲς-ἀγῶνες.
Ἡ μουσικὴ ἐχρησιμοποιεῖτο στὸν πόλεμο, διότι ἐπηρέαζε τὸ ἀγωνιστικὸ πολεμικὸ φρόνημα τῶν Ἑλλήνων. Κατὰ παλαιὸν νόμον τῶν Ἡρακλειδῶν οἱ αὐλητὲς προηγοῦντο τῶν πορευομένων τμημάτων, οἱ δὲ ὁπλῖτες «πρὸς τὸ μέλος καὶ τὸν ρυθμὸν ἐμβαίνοντες» ἐγίνοντο «ἄρρηκτοι τὴν τάξιν», δὲν διεσπῶντο ἀπὸ τὶς ἐπιθέσεις τῶν ἀντιπάλων. Αὐτὴν τὴν παλαιοτάτη παράδοση εἶχαν τηρήσει καὶ οἱ Λακεδαιμόνιοι, καὶ ὁ αὐλητὴς προηγεῖτο αὐτῶν. Τὸ μέλος μάλιστα τὸ αὐλούμενον ἐκαλεῖτο Καστόρειον, πρὸς τιμὴν τοῦ ὁμωνύμου Λακεδαιμονίου ἥρωος καὶ ὄχι ἐπειδὴ ὁ ἴδιος τὸ εἶχε ἀνακαλύψει. Ὁ βασιλεὺς τῆς Σπάρτης Ἀγησίλαος, ἀπαντώντας σὲ ἐρώτηση γιατί μετ' αὐλῶν ἀγωνίζονται, εἶπε ὅτι πράττουν τοῦτο, γιὰ νὰ φανερωθοῦν οἱ δειλοὶ καὶ οἱ ἀνδρεῖοι. Ὁ μὲν ἀνδρεῖος θὰ ἐτήρει τὸν ρυθμὸν καὶ τὸ βῆμα, ἐνῷ ὁ δειλὸς θὰ τὰ ἔχανε καὶ τὰ δύο. Σὺν τῷ χρόνῳ ἱδρύθηκε ἰδιαίτερη Δωρικὴ μουσική, μεταλοπρεπὴς καὶ ἐπιβλητική, ἁρμόζουσα κατὰ τὸν Πλούταρχο («Περὶ μουσικῆς») σὲ πολεμικοὺς καὶ σώφρονες ἄνδρες.
Ἡ ὅλη ἀγωγὴ τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νὰ ἀποβλέπῃ στὴν κατάκτηση τῆς καλοκἀγαθίας. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν ἐπιβάλλεται ὁ συνδυασμὸς τῆς μουσικῆς καὶ τῆς γυμναστικῆς. Δέον νὰ ὑφίσταται συμμετρία μεταξὺ τῆς σωματικῆς καὶ τῆς διανοητικῆς παιδεύσεως, διότι οἱ ὑπερμέτρως ἀσκηθέντες σωματικῶς καὶ παραμελήσαντες τὴν ψυχική τους μόρφωση ἀγριώτεροι τοῦ δέοντος ἀποβαίνουν. Οἱ δὲ ὑπερμέτρως πάλι μὲ τὴν μουσικὴ ἀσχοληθέντες γίνονται μαλθακώτεροι.
Προχωρώντας τὴν θεώρηση περὶ τῆς ἀγωγῆς τῶν παίδων, πίστευαν ὅτι καὶ γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν νηπίων προτιμότερο εἶναι νὰ προηγῆται ἡ μουσική, ἤτοι ἡ ψυχικὴ ἀγωγή, τῆς γυμναστικῆς καὶ τῆς σωματικῆς ἀγωγῆς.

Τέλος παρατηροῦμε ὅτι ἡ μουσικὴ ἀποτελεῖ τμῆμα τῆς λατρείας τῶν Ἑλλήνων τόσο σὲ τοπικὸ ὅσο καὶ σὲ πανελλήνιο ἐπίπεδο. Ἡ παρουσία τῆς μουσικῆς στὶς δημοφιλεῖς
ἑορτὲς καὶ τὶς ἱεροπραξίες τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων ἄλλοτε ἦταν συνοδευτικὴ καὶ ἄλλοτε τμῆμα-μέρος τῆς ἀγωνιστικῆς. Συνοδευτικὴ μουσικὴ παρετηρεῖτο καθ' ὅλη τὴν διάρκεια τῆς ἱεροπραξίας, ἤτοι κατὰ τὴν πομπὴ πρὸς τιμὴν τοῦ τιμώμενου θείου. Ἐπίσης παρετηρεῖτο ἡ συνοδευτικὴ μουσικὴ στὴν διάρκεια τῶν θυσιῶν, τὴν διεξαγωγὴ τῶν ἀγωνισμάτων, τόσο κατὰ τὶς προπονήσειως ὅσο καὶ στοὺς ἀγῶνες. Τέλος τὴν συναντᾶμε μετὰ τοὺς ἀγῶνες μὲ τὴν ὀνομασία παιάν, χορικὸ τραγούδι, ὡς τμῆμα-μέρος τῶν εὐχαριστιῶν, ὅπως ἄλλωστε συνέβαινε καὶ μετὰ ἀπὸ νικητήριους ἀγῶνες.
Ἐνδυνάμωση τῆς μαχητικότητας τοῦ ἀθλητῆ: ηταν σύνηθες νὰ παρίσταται ἕνας αὐλητὴς κατὰ τὴν ὥρα ποὺ προπονοῦντο οἱ ἀθλητὲς σὲ διαφόρους τύπους ἀγωνισμάτων. Πολλὲς ἀγγειογραφίες τῶν 6ου καὶ 5ου αἰώνων μαρτυροῦν αὐτὸ τὸ γεγονός, συχνότερα στὸ ἅλμα εἰς μῆκος, τὴν δισκοβολία καὶ τὸν ἀκοντισμό. Στὸ ἅλμα εἰς μῆκος, στὸ Ὀλυμπιακὸ πένταθλο, ἐπαίζετο ἡ «Πυθικὴ μελῳδία» ὑπὸ τοῦ αὐλη τοῦ ὁ ὁποῖος εἶχε κερδίσει δύο ἔτη ἐνωρίτερα τὸ βραβεῖο τῶν Πυθικῶν ἀγώνων στὴν αὔληση. Ὑπῆρχε σχέση μεταξὺ τῶν πανελληνίων ἱεροπραξιῶν· ὁ νικητὴς λ.χ. τῶν Πυθίων ἀγώνων ἐτύγχανε τιμητικῶν θέσεων καὶ διακρίσεων στοὺς Ὀλυμπιακούς. Ὁ Φιλόστρατος μᾶς λέγει ὅ τι σκοπὸς ἦταν νὰ δώσῃ ἡ μουσικὴ στὸν ἅλτη μία ἐπιπρόσθετη ὤθηση. Ἄλλοι συγγραφεῖς ἀναφέρονται στὴν αὔληση, ὡς συνοδευτικῆς στὴν πυγμαχία καὶ τὴν πάλη.
Στὴν Ὀλυμπία παρατηροῦμε τὰ τραγούδια τῶν σπονδῶν. Πίστευαν ὅτι ἡ μουσικὴ και τὰ τραγούδια τῶν σπονδῶν σαν ἱκανὰ νὰ δυναμώσουν τὴν ψυχὴ τοῦ σώφρονος ἀνδρός.

Συμφώνως μὲ τὰ ὅσα γνωρίζουμε γιὰ τὴν ἐπίδραση τῆς μουσικῆς στοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους, ἄλλος ὁδηγεῖται σὲ κατάσταση ἐκστάσεως καὶ ἄλλος στὸν διαλογισμό. Ἡ Ὀλυμπία ὑπῆρξε ὁ ὕψιστος βωμὸς τοῦ Ἑλληνικοῦ Πανθέου, στὸν ὁποῖο προσήρχετο ὁ Ἕλλην. Μέσα ἀπὸ τὸν διαλογισμὸ καὶ τὴν δεκάμηνη πνευματικὴ-ψυχικὴ-σωματικὴ προετοιμασία καὶ τὸ ἐκστατικὸ τελετουργικὸ ἐπετυγχάνετο ἡ μέθεξις· αὐτὸ σημαίνει ὅτι ὁ μυθικὸς χαρακτῆρας τῆς Ἰδέας καὶ τῆς Ἀξίας ἀντικατοπτρίζεται, ἐκφράζεται καὶ ὑλοποιεῖται ὄχι μόνο στὸν αἰσθητὸ κόσμο ἀλλὰ καὶ στὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο. Μέσον γιὰ τὴν ἐπίτευξη τοῦ ἐπιδιωκομένου ἦταν ἡ ἐκστατικὴ μουσική, ἡ ὁποία ἐπηρεάζει κατ' ἀρχὴν τὸ σῶμα, μεταβάλλοντας τὴν συχνότητα τῶν ἐγκεφαλικῶν κυμάτων καὶ κατακλύζοντας τὶς αἰσθητηριακὲς περιοχὲς τοῦ ἐγκεφάλου. Ἑπομένως ἡ μουσική, ἡ ὁποία ἐχρησιμοποιεῖτο στὶς τελετὲς αὐτοῦ τοῦ εἴδους, ἐπελέγετο μὲ βάση τοὺς μετέχοντες καὶ τὴν ἱκανότητάτης νὰ τοὺς προκαλέσῃ τὶς ἀναγκαῖες πνευματικὲς-ψυχικὲς-σωματικὲς ἀντιδράσεις.

Τὸ πότε εἰσάγεται ἡ μουσικὴ καὶ τὰ τραγούδια στὴν Ὀλυμπία γιὰ πρώτη φορά,
δὲν δυνάμεθα νὰ προσδιορίσου με μὲ σαφήνεια. Σίγουρο ὅμως εἶναι ὅτι παρατηροῦνται μουσικὲς ἐκδηλώσεις πρὸ τῆς ἱδρύσεως τῶν Ὀλυμπιακῶν ἀγώνων ὑπὸ τοῦ Ἰδαίου Ἡρακλῆ, πρὸς τιμὴν τοῦ νεαροῦ Διός. Οἱ Ἰδαῖοι Δάκτυλοι χρησιμοποιοῦσαν τὴν μουσικὴ τῶν αὐλῶν.
Στὴν Ὀλυμπία πρὸ τῆς λατρείας τοῦ Διὸς ἐλατρεύετο ἡ θεὰ Κυβέλη, πρὸς τιμὴν τῆς ὁποίας ἐκτελοῦν το μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ τραγούδια μὲ τὴν ὀνομασία μητρῷα.* Ἐκ τῶν
ἀνωτέρω ἀποκαλύπτεται ὅτι ἡ μουσικὴ καὶ οἱ ἀγῶνες ἑνίζονταν· δεύτερον ὅτι οἱ Ἰδαῖοι Δάκτυλοι γνώριζαν τοὺς ἀγῶνες πρὸ τῆς γεννήσεως τοῦ Διός· τέλος δὲ ὅτι ὁ Ἰδαῖος Ἡρακλῆς, πηγαίνοντας στὴν Ὀλυμπία προκειμένου νὰ τελέσῃ ἱεροπραξίες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἀθλητικὸν ἀγῶνα, γνώριζε τὸ Ἱερὸν τῆς Ὀλυμπίας καὶ πήγαινε σὲ γνωστὸ ἱερό.
Στὴν Ὀλυμπία κατὰ τὴν διάρκεια τῶν Ὀλυμπιακῶν, τὴν πρώτην ἡμέρα τῶν ἀγώνων, οἱ μετέχοντες ἔθυαν σὲ ὅλους τοὺς βωμοὺς ὀρχούμενοι, ἐκτελώντας ἰδιαίτερα μουσικὰ
κομμάτια σὲ κάθε ἕνα ἐξ αὐτῶν. Στὴν Ὀλυμπία ἐχρησιμοποιοῦν το μεταξὺ τῶν ἄλλων κιθάρες καὶ αὐλοί. Ἡ κιθάρα ἦταν τελειοποιημένο ὄργανο, πιὸ τελειοποιημένο ἀπὸ τὴν λύρα, δημιούργημα τῶν μουσικῶν Τερπάνδρου καὶ Ἀρίωνος, ποὺ κατάγονταν καὶ οἱ δύο ἀπὸ τὴν Λέσβο. Ἐπίσης παρατηροῦμε τὴν μουσικὴ εἴτε ὡς συνοδευτικὴ στὶς θυσίες καὶ τ' ἀγωνίσματα εἴτε ὡς τμῆμα τῆς ἀγωνιστικῆς καὶ σὲ ἄλλους πανελληνίους ἀγῶνες - Πύθια-Νέμεα-Ἴσθμια-Παναθήναια καὶ λοιπά.

Ὁ ὑπέρτατος στόχος τῆς μουσικῆς εἶναι νὰ προχωρήσῃ πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ ἐνσυνειδήτου ἀνθρώπου· ν' ἀγγίξῃ τὸ ὑπερχρονικὸ καὶ αἰώνιο πρὸς χάριν τῆς διατηρήσεως τοῦ Παγκοσμίου Φυσικοῦ Νόμου. Ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ἔχουν ἀνάγκη ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ Φύση εἶναι ἡ ἔμπνευση. Θεωροῦμε ὡς ἔμπνευση τὴν σύλληψη τῶν Ἰδεῶν-Ἀρχῶν-Ἀξιῶν ἐκείνων ποὺ εἶναι ἱκανὲς νὰ ὁδηγήσουν τὸν ἄνθρωπο στὴν κατάκτηση τῆς Αὐτογνωσίας καὶ μ'αὐτὸ τὸ ὅπλο ἐν συνεχείᾳ στὴν ἔμπνευση τῶν ἰσορροπημένων ἀνθρώπων.
Ἡ μουσικὴ ὡς ἐκφρασμένη Φύση εἶναι ἱκανὴ νὰ ἐμπνεύσῃ καὶ νὰ ὁδηγήσῃ «κατὰ φύσιν» τὰ ὄντα.

Μπορεί η μουσική να αλλάξει τον κόσμο;

Μπορεί ίσως να τον κάνει πιο όμορφο,

λέει ο λυράρης θεός του Φωτός

σε ρυθμικό αρμονικό σκοπό...

Πηγή

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

Ο Λέων της Μακεδονίας

http://3.bp.blogspot.com/_ESSzOH7Mshw/SUUmKBPjojI/AAAAAAAAAJA/1oCMZ6C5uDU/s400/ALEX+xalastaios+LEON.jpg

Η κεφαλή του Αλεξάνδρου με την Λεοντή του Ηρακλή

Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

Αρθρο του Στέφεν Μίλλερ για την Ελληνικοτητα της Μακεδονίας


Τρίτη, 26 Μάιος 2009

ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΤΟΥ ΣΤΕΦΕΝ ΜΙΛΛΕΡ ΣΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΞΕΣΚΕΠΑΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥΣ
Ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλευ Στέφεν Μίλλερ, με μνημειώδη επιστολή του, προς το επίσημο Περιοδικό του Αμερικανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου «Archaeology Magazine», ξεσκεπάζει τους σφετεριστές της Ιστορικής Αλήθειας και με αδιαμφισβήτητα επιστημονικά επιχειρήματα, καταρρίπτει απόλυτα τους ισχυρισμούς των Σκοπίων, περί του δήθεν δικαιώματός τους να αποκαλούνται «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ» και «ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ»!

Ειδικότερα, ο διάσημος Καθηγητής, με αφορμή προκλητικό άρθρο του Δημοσιογράφου Matthew Brunwasser για τα Σκόπια, υπό τον τίτλο «Letter From Macedonia: Owning Alexander», που δημοσιεύθηκε στο προηγούμενο τεύχος Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου του καταξιωμένου αμερικανικού περιοδικού «Archaeology», ανατρέπει με γραπτή επιστολή του το «θεμελιώδες ιδεολόγημα» των Σκοπίων, τεκμηριώνοντας πως η περιοχή εκείνη ήταν η Παιονία και πως δεν έχουν δικαίωμα άρα οι σημερινοί Σκοπιανοί κάτοικοί της, να αποκαλούν το κράτος τους «Μακεδονία», αλλά ούτε και τους εαυτούς τους «Μακεδόνες», όπως δεν μπορούν να το κάνουν λόγου χάρη και «οι Αιγύπτιοι»!ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ

ΠΑΙΟΝΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ …«ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»!
Συγκεκριμένα, γράφει κατά λέξη ο διάσημος Αμερικανός Καθηγητής προς τον Εκδότη του Archaeology:

«Ανοίγοντας σήμερα το τεύχος Ιανουαρίου/Φεβρουαρίου του περιοδικού Archaeology, ανέτρεξα με ενδιαφέρον στο «Γράμμα από τη Μακεδονία», και διαπίστωσα ότι στην πραγματικότητα ήταν ένα γράμμα από την Παιονία – περιοχή βόρεια του όρους Βαρνούς και του όρους Όρβηλος. Η περιγραφή του Livy για τη δημιουργία της ρωμαϊκής επαρχίας της Μακεδονίας (45.29.7 και 12) κάνει σαφές ότι οι Παίονες ζούσαν βόρεια των εν λόγω βουνών, (τα οποία σήμερα αποτελούν γεωγραφικά τα φυσικά όρια της Ελλάδας) και νότια της Δαρδανίας, που σήμερα βρίσκεται το Κόσοβο.
Κατά το Στράβωνα (7.τμ.4) είναι ακόμη περισσότερο σαφές να λεχθεί, ότι η Παιονία βρισκόταν βόρεια της Μακεδονίας και η μόνη δίοδος από την μία στην άλλη περιοχή ήταν (και παραμένει σήμερα) η διάβαση μέσω του στενού περάσματος του Αξιού ποταμού (ή Βαρδάρη). Με άλλα λόγια η περιοχή την οποία περιγράφει ο Matthew Brunwasser στο άρθρο του “Owning Alexander”, ήταν στην αρχαιότητα η Παιονία.Αν και είναι γεγονός ότι οι άνθρωποι εκείνοι υποτάχτηκαν στον Φίλιππο τον Β΄, πατέρα του Αλεξάνδρου το 359 π.Χ. (Διόδωρος Σικελός 16.4.2), δεν ήταν ποτέ Μακεδόνες και ποτέ δεν έζησαν στη Μακεδονία. Πραγματικά, ο Δημοσθένης (Ολυνθιακός 1.230), μας λέγει ότι είχαν σκλαβωθεί από τον Μακεδόνα Φίλιππο και σαφώς κατά συνέπεια δεν ήταν Μακεδόνες. Ο Ισοκράτης (5.23) σημειώνει τα ίδια. Ομοίως, για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι υποτάχτηκαν από τον Αλέξανδρο, ήταν υπό μακεδονική μεν διοίκηση, συμπεριλαμβανομένης και της Κλεοπάτρας, αλλά ποτέ δεν υπήρξαν οι ίδιοι Μακεδόνες και η Αίγυπτος ποτέ δεν ονομαζόταν Μακεδονία (και από όσα γνωρίζω δεν επιζητεί αυτή την ονομασία σήμερα).
ΠΑΙΟΝΕΣ ΕΣΤΩ, “ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ” ΠΟΤΕ!

Βεβαίως (συνεχίζει ο Καθηγητής), όπως μας λέει ο Θουκυδίδης (2.99), οι Μακεδόνες είχαν καταλάβει «μία στενή λωρίδα της Παιονίας, που εκτείνεται από το εσωτερικό μέχρι την Πέλλα και τη θάλασσα, κατά μήκος του Αξιού ποταμού. Θα ήταν ίσως κατανοητό εάν οι σημερινοί κάτοικοι της δημοκρατίας των Σκοπίων ονόμαζαν τους εαυτούς τους Παίονες και θεωρούσαν ότι τους ανήκει η περιοχή που περιγράφει ο Θουκυδίδης. Αλλά γιατί, αντίθετα, προσπαθούν οι σημερινοί κάτοικοι της αρχαίας Παιονίας να ονομάζονται Μακεδόνες και η περιοχή τους Μακεδονί
ΤΑ ΣΚΟΠΙΑ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ!

O κ. Brunwasser, (Σ.55) αναφέρεται στους Ελληνικούς ισχυρισμούς, ότι η στάση αυτή αποτελεί «ένδειξη διεκδικήσεων Ελληνικών εδαφών» και επισημαίνει ότι «η βόρεια περιοχή της Ελλάδας, ονομάζεται επίσης Μακεδονία». Αφήνοντας κατά μέρος ότι αυτή η βόρεια περιοχή της Ελλάδας ονομάζεται συνεχώς Μακεδονία για περισσότερα από 2500 χρόνια, (βλέπε μεταξύ άλλων και Ηρόδοτος 5.17 – 7.128 και αλλού) η πλέον σύγχρονη Ιστορία καταδεικνύει ότι οι Ελληνικές ανησυχίες είναι νόμιμες.
Ενδεικτικά σημειώνεται ότι Χάρτης που εκτύπωσαν τα Σκόπια το 1992 (Εικόνα 1) δείχνει καθαρά την διεκδίκηση, ότι η Μακεδονία εκτείνεται από εκεί, μέχρι το όρος Όλυμπος, προς νότον, συγχωνεύοντας έτσι τις περιοχές της αρχαίας Παιονίας και Μακεδονίας σε μία ενότητα.
Η ίδια διεκδίκηση είναι διακριτή και σε χαρτονόμισμα τράπεζας της “Δημοκρατίας της Μακεδονίας”, που δείχνει ως ένα από τα Μνημεία της τον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται στην Ελλάδα (Εικόνα 2). Υπάρχουν πολλά ακόμη παραδείγματα ημερολογίων, χριστουγεννιάτικων καρτών, αυτοκόλλητων για αυτοκίνητα κτλ, με τις ίδιες διεκδικήσεις
ΣΕ ΠΟΙΑ “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” ΠΗΓΕ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ;

Ο κ. Brunwasser έχει επί πλέον αναδείξει συμφωνώντας, (International Herald Tribune 10-1-2008), εργασία του «Μακεδονικού Ινστιτούτου Στρατηγικών Ερευνών 16:9» που αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη (16:9), κατά την οποία ένας Μακεδόνας παρουσιάστηκε στον Απόστολο Παύλο, παρακαλώντας τον «Έλα στη Μακεδονία να μας βοηθήσεις». Σε ποίες περιοχές της Μακεδονίας πήγε ο Απόστολος Παύλος; Πήγε στη Νεάπολη (Καβάλα), στους Φιλίππους, στην Αμφίπολη, στη Απολλωνία, στη Θεσσαλονίκη και στη Βέροια (Πράξεις 16:11-17:10). Όλες αυτές οι περιοχές αποτελούν την ιστορική Μακεδονία και καμία δεν βρίσκεται στην Παιονία. Τι είδους απαίτηση εγείρεται από ένα Ινστιτούτο των Σκοπίων, που αναφέρεται σε περιγραφή της αρχαίας Μακεδονίας και στη σημερινή περιοχή της σημερινής βόρειας Ελλάδας;

“Η ΜΕΓΑΛΗ …ΦΛΩΡΙΔΑ”

Δεν ξέρω τι θα συμπεραίναμε, εάν ένα μεγάλο νησί κοντά στις νοτιοδυτικές ακτές των ΗΠΑ άρχιζε να αυτοαποκαλείται Φλώριδα και εμφάνιζε σε χαρτονομίσματά του εικόνες της από το Disney World, ενώ παράλληλα κυκλοφορούσε χάρτες που θα παρουσίαζαν τη “Μεγάλη Φλώριδα”!

Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΣΤΕΤΤΙΝΙΟΥΣ,1944

Σίγουρα δεν υπάρχει αμφιβολία για το τι είχε στο μυαλό του ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Edward Stettinious, όταν στις 26 Δεκεμβρίου 1944 έγραφε [Πηγή: U.S. State Department, Foreign Relations vol viii, Washington, D.C., Circular Airgram (868.014/26Dec.1944)]:

“Το Υπουργείο (Εξωτερικών) σημείωσε με σημαντικό ενδιαφέρον αυξανόμενες προπαγανδιστικές διαδόσεις και ημιεπίσημες δηλώσεις υπέρ μιας αυτόνομης Μακεδονίας, που προέρχονται κυρίως από τη Βουλγαρία, αλλά επίσης και από Γιουγκοσλαβικές πηγές παρτιζάνων και άλλων, με την πρόθεση να συμπεριληφθούν και ελληνικές περιοχές στο υπό διαμόρφωση κράτος. Η Κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρεί τις συζητήσεις περί μακεδονικού «κράτους», Μακεδονικής «πατρίδας» ή Μακεδονικής «εθνικής συνειδήσεως» αδικαιολόγητη δημαγωγία που δεν αντιπροσωπεύει εθνική ή πολιτική πραγματικότητα και διαβλέπει με τη σημερινή της επανεμφάνιση σε μια πιθανή συγκάλυψη επιθετικών προθέσεων κατά της Ελλάδας.”

ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ!

Ο κάτοικος Βουλγαρίας κ. Brunwasser αναφέρει στη συνεχεία (συνεχίζει πάντα στην Επιστολή του ο Καθηγητής), με έκδηλη καταφρόνηση, ότι η Ελλάδα ισχυρίζεται πως ο “Αλέξανδρος Γ΄, ο Μέγας Αλέξανδρος είναι .....Έλληνας”. Αυτή η στάση με περιπλέκει. Τι “διεκδίκηση” υπάρχει
Ο προ-προ-πάππος του Αλεξάνδρου, ο Αλέξανδρος Α΄ είχε πιστοποιηθεί ως Έλληνας στην Ολυμπία και σύμφωνα με τα λεγόμενα του πατέρα της ιστορίας: “Συμβαίνει να γνωρίζω ότι [οι πρόγονοι του Αλεξάνδρου] είναι Έλληνες” (Ηρόδοτος 5.22
Ο πατέρας του Αλεξάνδρου, ο Φίλιππος, είχε νικήσει σε διάφορα ιππευτικά αθλήματα στην Ολυμπία και τους Δελφούς (Πλούταρχος, Αλέξανδρος 4.9; Ηθικά 105A), που αποτελούν τα πλέον Ελληνικά από όλα τα Ιερά της αρχαίας Ελλάδας, στα οποία

Γραμμένα με ελληνικά γράμματα, 2.300 χρόνια πριν, πιστοποιούν αδιαμφισβήτητα την ελληνικότητα των Μακεδόνων

και της Μακεδονίας, που με τον Αλέξανδρο τον Α΄ έσωσε στις Πλαταιές την Ελλάδα, με τον Φίλιππο ετοίμασε το όραμα

και το στράτευμα και με τον Αλέξανδρο Γ΄ τον Μέγα, πέτυχε την κατάλυση της απέραντης

και πανίσχυρης Περσικής Αυτοκρατορίας, στο όνομα όλων των Ελλήνων
δεν ήταν επιτρεπτή η συμμετοχή μη Ελλήνων σε αγώνες. Εάν ο Φίλιππος ήταν Έλληνας, δεν ήταν επίσης και ο γιός του Αλέξανδρος Έλληνας;

ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΕΥΡΙΠΙΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

Ο Ευριπίδης, ο οποίος πέθανε και ετάφη στη Μακεδονία (Θουκυδίδης apud Pal. Anth. 7.45; Παυσανίας 1.2.2; Διόδωρος ο Σικελός 13.103), έγραψε το έργο Αρχέλαος, προς τιμή τού προγόνου του Αλεξάνδρου, στη Σλαβική γλώσσα;

Όταν έγραψε τις Βάκχες, ευρισκόμενος στην Αυλή του Αρχέλαου, δεν το έγραψε στα Ελληνικά, όπως έχει διασωθεί μέχρι τις ημέρες μας;

Μήπως πρέπει να υποθέσουμε ότι ο Ευριπίδης ήταν «Μακεδόνας», που έγραφε στα Σλαβικά (σε μια εποχή που αυτή η γλώσσα δεν υπήρχε) και μετά τα έργα του μεταφράστηκαν στα Ελληνικά;

ΣΕ ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΔΙΔΑΣΚΕ Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ;

Ποια ήταν η γλώσσα στην οποία ο Αριστοτέλης δίδασκε τον Αλέξανδρο;

Ποια γλώσσα μετέφερε ο Αλέξανδρος στις εκστρατείες του στην Ανατολή;

Γιατί έχουμε σήμερα αρχαίες επιγραφές στην Ελληνική, σε πόλεις που ίδρυσε ο Αλέξανδρος, φθάνοντας μέχρι το Αφγανιστάν, και όχι στη Σλαβική;

Γιατί η Ελληνική επικράτησε παντού στην Αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου, εάν αυτός ήταν πραγματικά όχι Έλληνας αλλά “Μακεδόνας”; (σ.σ. εν. εθνικά “Μακεδόνας”)

Γιατί η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στην Ελληνική και όχι στη Σλαβική;

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΣΛΑΒΙΚΑ

Στη σελίδα 57 της αποκαλούμενης «Επιστολής από τη Μακεδονία», υπάρχει φωτογραφία του συγγραφέα, που στέκεται μπροστά από “μπρούτζινο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πόλη Πριλέπ”. Το άγαλμα είναι έκδηλα σύγχρονης κατασκευής, αλλά το ερώτημα είναι εάν Αλέξανδρος θα μπορούσε να διαβάσει την επιγραφή που φέρει στη Σλαβική γλώσσα, κάτω από τα πόδια του. Με την δεδομένη ιστορικά μεταγενέστερη ανάπτυξη της Σλαβικής σε σχέση με την Ελληνική γλώσσα, η απάντηση είναι προφανής.

“ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ” ΤΟΥ MATTHEW BRUNWASSER

Παρά το ότι είναι καλοδεχούμενη η αναφορά του κ. Brunwasser σε αρχαιολογικά θέματα της Παιονίας, η εκ μέρους του υιοθέτηση και η προβολή συγχρόνων πολιτικών επιδιώξεων των κατοίκων της ως προς την χρήση της ονομασίας Μακεδονία, δεν είναι μόνο μη καλοδεχούμενη, αλλά αποτελεί παροχή κακών υπηρεσιών προς τους αναγνώστες του περιοδικού Archaeology, οι οποίοι φαντάζομαι ότι ενδιαφέρονται για ιστορικές αλήθειες. Αλλά τότε, η απόφαση εκ μέρους του περιοδικού Archaeology – ενός εντύπου του Αρχαιολογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ - για την διάδοση αυτής της ιστορικής ανοησίας, αποτελεί εγχείρημα σε βάρος της αξιοπιστίας του.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΑΧΑ ΜΙΑ

Ας λεχθεί ακόμη μία φορά: Η περιοχή της αρχαίας Παιονίας, ήταν μέρος της Μακεδονικής Αυτοκρατορίας, όπως ήταν επίσης η Έφεσος, η Τύρος, η Παλαιστίνη, η Μέμφις, η Βαβυλώνα, τα Τάξιλαe και δωδεκάδες ακόμη. Όλες αυτές είχαν γίνει «Μακεδονικές» για μία περίοδο, αλλά καμία από αυτές δεν ήταν ποτέ η «Μακεδονία».

“ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΤΕΦΕΝ ΜΙΛΛΕΡ;

Ο "Λέων της Νεμέας" !


Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

Η Μούσα της Ποίησης



Καλλιόπης και η οργισμένη απάντηση της
σε μια..... Ύβριν

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!

Αιδώς Αργείοι! Ο Σολωμός σας μάρανε! Και απευθύνομαι σε όλους εκείνους, πολιτικούς ανθρώπους, πνευματικούς ταγούς, εκπαιδευτικούς μέντορες, αναρχοσυνδικαλιστικοφλερτάροντες εργατοπατέρες, δημοσιογραφίσκους της δεκάρας, αργυρώνητους καθηγητάδες, επίορκους υπαλλήλους της Διοίκησης και αρκετές άλλες κατηγορίες γραικύλων και όχι Ελλήνων:

Τι δουλειά έχετε εσείς μωροί, με την Ποίηση κατ’ αρχήν, και τον Εθνικό Βάρδο μετά κι ακόμα περισσότερο με ό, τι η Μητέρα όλων των Τεχνών εκπροσωπεί, για τον ιερό ετούτο τόπο και την ιστορία του;

Εσείς δεν διαλύσατε τις βάσεις παιδείας; Εσείς δεν στείλατε τα ελληνόπουλα να διάγουν με εφτακόσιες λέξεις οπλισμό; Εσείς δεν οδηγήσατε τη μαθητιώσα και σπουδάζουσα νεολαία στην κατάντια εκείνη, όπου το 73% των παιδιών μας στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, να αγνοεί τα σημεία στίξεως και να μην μπορεί να αρθρώσει μια στοιχειώδη ακολουθία προτάσεων στον λόγο του; Εσείς δεν υπερασπίζεστε ως βασική γλώσσα κι όχι ως βοηθητικό εργαλείο, τα γλωσσοδιαστροφικά «γκρήκλις» με τα οποία πλημμύρισαν τα παιδιά μας κάθε παρουσία τους στο Διαδίκτυο;

ΟΛΙΓΟΓΡΑΜΜΑΤΟΙ, ΕΣΧΑΤΟΠΡΟΔΟΤΕΣ!

Εσείς δεν διαλύσατε κάθε ικμάδα πολιτισμού στη χώρα, εσείς δεν εξακολουθείτε ως αλητήριοι πελάτες των χουντικών «ιδεολογημάτων» να προβάλετε τον αηδιαστικό όρο «κουλτουριάρης» για κάθε Συνέλληνα που ακόμα διαβάζει ποίηση, που ακόμα ακούει καλή μουσική που ακόμα επιμένει και μελετάει την ιστορία της πατρίδας που ακόμα διατηρεί πνευματικούς δεσμούς με την ιστορική μνήμη των προπατόρων του;

Τι δουλειά έχετε εσείς, όποτε σας καπνίζει, και ανασύρετε τον Διονύσιο Σολωμό και τον ερμηνεύετε κιόλας και τον διασύρετε στα τηλεπαράθυρά σας;

Ολιγογράμματοι, εσχατοπροδότες του ιερού ελληνικού πολιτισμού, μανιακοί ψευτοκοσμοπολίτες ψευτοδιεθνιστές και τάχα πολυπολιτισμικοί αντιρατσιστές και παραμύθια τούμπανα και κουλουβάχατα και ταμπαραπατούμπαρα και βουρδουλομπέρδουλα, γιατί με άλλες λέξεις ελληνικές δεν σας αξίζει να κάνει κανείς επαφή μαζί σας!

ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ..

Διαπράττετε την Ύβρι, μετά από τόσα που κάνατε στη Νεολαία του τόπου, τώρα βάλατε και στο χυδαίο οπλοστάσιο σας το Μεγάλο Ποιητή.

Δεν σας είδα να προτείνετε να βλέπουν τα ελληνόπουλα στην Πλατεία Συντάγματος έστω δύο μονάχα προτομές, τα Βραβεία Νόμπελ που πήραμε σε 16 μονάχα χρόνια, τον Σεφέρη και τον Ελύτη τουλάχιστον!

Με ποιό δικαίωμα μιλάτε εσείς για τον Σολωμό; Σ αυτή τη χώρα των μεγάλων ποιητών, το ξέρετε ότι με τα αισχρά αποτελέσματα της κουρελιασμένης ανθελληνικής σας μπέρτας που σκεπάζετε την πνευματική σας καμπούρα, φτάσαμε στο σημείο να κινδυνεύουμε να μην ξαναβγάλουμε όχι μόνο μεγάλους ποιητές, αλλά ποιητές καν; Με ποια γλώσσα να μιλήσουν τα νέα παιδιά; Ποια γλώσσα τους αφήσατε;

Εδώ και χρόνια μεθοδικά, αργά και σταθερά κάνετε ότι περνάει από το βρώμικο μυαλό σας και το άπληστο χέρι σας για να διαλύσετε τη μοναδική κυτταρική δύναμη του ελληνικού πολιτισμού, τη γλώσσα του. Για να ανοίξτε το δρόμο στους αλήτες ανθέλληνες που φιλοδοξούν και ονειρεύονται να ξαναγράψουν την ιστορία όπως αυτοί γουστάρουν για να στήσουν τον καινούριο μαλιστάνθρωπο που χρειάζονται, το μεταλλαγμένο ζώο της νέας εποχής τους, που δεν θα σκέπτεται, δεν θα αντιδρά, δεν θα διαμαρτύρεται.

ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΟΜΗΡΙΚΑ!

Και φυσικά σ αυτό το παιχνίδι η πνευματική επάρκεια είναι ο χειρότερος εχθρός σας. Και βέβαια, όταν μιλάμε για πνευματική επάρκεια εννοούμε την διανοητική συμμετοχή στα αγαθά του πνευματικού πολιτισμού. Και έτσι, μιλώντας για πνευματικό πολιτισμό, εννοούμε πριν από όλα και πάνω από όλα τον πατέρα πολιτισμό, τον αρχαίο ελληνικό. Δηλαδή την ελληνική μας γλώσσα!

Να γιατί υποτελείς του κύριου Κίσινγκερ και υπάλληλοι των σκοτεινών εκείνων κέντρων αφελληνισμού του δυτικού πολιτισμού, κάνετε ό,τι μπορείτε για να διαλύστε τη σχέση των νέων Ελλήνων με τη γλώσσα τους.

Την Ομηρική γλώσσα μας που μιλάμε συνεχώς και αδιαλείπτως, χιλιάδες χρόνια τώρα. Γιατί μπορεί να λέμε σκάφος, βαπόρι, πλοίο, καράβι και να μη λέμε «ναυς» αλλά από το πρωί ως το βράδυ λέμε: Ναύτης, ναυτιλία, ναυτιλλόμενος, ναύαρχος, ναυσιπλοΐα, και χίλια ακόμα!

Να γιατί πλασάρετε την αισχρή παρόλα «νεοέλληνας», για να διακοπεί η συνέχεια!

Να γιατί αντί να μας πει ο μεγάλος επίσης ποιητής μας ο Γιάννης Ρίτσος για την Ελληνοσύνη, αστόχαστα μας μιλάει για «Ρωμιοσύνη»!

ΜΑΣΤΟΥΡΩΝΕΤΕ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ!

Και μετά από όλα αυτά, και μετά από την τηλεοπτική ασυδοσία διάλυσης κάθε πολιτισμικού στοιχείου στον τόπο και μετά από την επέλαση των ολιγογράμματων σε όλους τους χώρους όπου διεξάγεται η καθημερινή μας ζωή, μιλάτε εσείς για το Διονύσιο Σολωμό και …αναλύετε κιόλας. τον Εθνικό μας Ύμνο; Αφού εσείς είσαστε «έλληνες» μονάχα στα διαβατήρια σας! Δεν είσαστε ΕΛΛΗΝΕΣ, όμως!

Ουστ Ξευτίλες! Που αν λειτουργούσαμε ως απολύτως ισόνομοι μέσα σ αυτή τη δημοκρατία, θα σας έκαναν οι νέοι μας μήνυση, τουλάχιστον για εσχάτη προδοσία! ΄Όμως τους μαστουρώνετε κανονικά και τους τρώτε τα όμορφα αυτά δέκα νεανικά χρόνια με τις &^£%$*$& και τις $#%@^& που προτείνετε, μέσα στον πληρωμένο και απέξω κατευθυνόμενο ανθελληνικό σχεδιασμό της διάλυσης αυτής της χώρας.

ΥΣΤΕΡΟΛΟΓΙΟΝ: Μα ας μην πάμε παραπέρα! Ας μείνουμε σ αυτό: Ο Κόμης Διονύσιος Σολωμός, σας έχει μεταθανατίως εγγεγραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων του! Όπως κι εμείς, άλλωστε, όσοι μείναμε και ξεμείναμε, ακόμα Ποιητές, στον τόπο ετούτο.

Όμως, μη, ΑΥΤΟΝ! Και κυρίως ,όχι «εσείς»!

Αλήτες!”

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΑΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΟΜΗΡΙΚΑ!
...και εμείς!.... Όλη η παρέα!
Και τραγουδάμε τον ύμνο του Ποιητή απελευθερωτικά!

Σάββατο 2 Οκτωβρίου 2010

Η γυναίκα της δύναμης

http://img251.imageshack.us/img251/5236/demeterg.jpg

της Ήρας, της Αθηνάς, της Αφροδίτης, της Δήμητρας,
της Άρτεμης, της Εστίας.....της Πηνελόπης!

ΑΛΚΙΜΟ ΕΛΥΤΡΟ

Αφιερωμένο στην Ελληνίδα μάνα – γυναίκα – σύντροφο – αδελφή – κόρη και στην Κύπρο

Σε είδα να λαγγεύεις τη μοίρα μου

Σε εύκοσμους πύργους βαθυσκαφούς ίριδας,

Την ώρα που ο ήλιος έπινε των καημών τις ανάσες.

Σε άκουσα να τη σμιλεύεις

Με τις κορφάδες των ονείρων σου

Στη χρυσή παλίρροια των σταχυών του Αλωνάρη,

Μ’ ένα παιδιάστικο μαγιάτικο χαμόγελο στα χείλη.

Ένιωσα τον αθέρα της γλαυκής σου σκέψης

Να τη μετουσιώνει σε άυλη ολκή προς το στερέωμα,

Αργυρόλευκη αύρα χιονοσκέπαστων κυμάτων.

Καθορώ τον αρραβώνα μου στο σώμα σου

Μέθεξη ουράνιας στόχασης,

Συνειρμό ακτίνων ζωής,

Εκ πηγής μη αλωμένης, φωτός αιωνίου.

Ατενίζω την αγάπη μας

Βαρκούλα αυγουστιάτικο φεγγάρι

Ν’ αρμενίζει στο πέλαο.

Σε πέλαο γαλήνης και φωτός.

Μα και σε πέλαο οδύνης και σπαραγμού.

Με πελώριους Ποσειδώνες πανέτοιμους

Να πιούν και να συντρίψουν

Καρυδότσουφλο το φεγγάρι μας.

Με Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες και Κίρκες και Σειρήνες

Να βάφουν μ’ άσχημα όνειρα τις νύχτες μας.

Και μ’ ένα Αίολο

να μαστιγώνει αδυσώπητα το πεπρωμένο μας.

Μα στο πέλαο τώρα βασιλεύει η γαλήνη.

Το διαλαλούν, από φως μεθυσμένοι,

Στον αφρό του ορίζοντα, οι γλάροι:

Πως, σαν πίστη Θεογέννητη …

Πως, όταν αγώνας αταλάντευτος

Μαζί τα δυο, τραφούν με ζωοφόρο αγάπη,

Ο Ίδιος ο Θεός τη νίκη τους τη στεφανώνει

Με το χρυσό της ελπίδας κότινο.

Ελπίδα καταξίωσης λαμπηδόνας για το αύριο.

Νίκης βεβαιότητα για το σήμερα, το αναστάσιμο.

Αγάπης εγγύηση, άφθαρτης, στο διηνεκές.

Τώρα…

Ω! Πώς με θωπεύει τώρα

Τρεχούμενου βάλσαμου μαρμαρυγή, η φωνή σου!

Τα φύλλα της καρδιάς μου, ω!

Πώς, εξ ουρανού θροΐζει, κελαρυστή μελωδία

Η αύρα του γέλιου σου!

Φωτοχυσία Αιγαίου το πρόσωπό σου

Σαν η χαρά το δονεί ευφρόσυνα

Στην ουράνια προσφορά της Γυναίκας – Συντρόφου…

Στη θεοφόρο θυσία, στο ολοκαύτωμα της ΜΑΝΑΣ!…

Κι’ άλλοτε πάλι,

Πώς σκοτεινιάζει τρέμοντας ο ουρανός

Σαν το παράπονο της ματιάς σου της λαβωμένης

Την ψυχή μου τρυπά!…

Μα εσύ, πικραμένη κι’ αδικημένη απ’ τους ουρανούς,

Με το οιδαλέο σου στο βολβό μελάνωμα

Της απόγνωσης να σπαράζει τις οιμωγές!

Ω, εσύ! Πόσο ψηλά, σε Ολύμπιο κάλος στέκεις!

Καταυγάζεις τον πόνο με πυρφόρο αγάπη!

Δεν επιστρέφεις χολή.

Μα ό,τι καλό πήρες, εκείνο επιστρέφεις!

Με χέρι σταθερό, δημιουργού,

Με ψυχής ποιητικής ευαισθησία·

Αυγάζεις στην ελπίδα τους βλαστούς σου,

ως μάνα.

Δημιουργείς, ως σύζυγος, χώρο

Ο σύντροφός σου να υψωθεί.

Το μονοπάτι ωθείς μπροστά,

μη κοιτάζοντας πίσω,

Παρά, μόνο, ελπίδα, για να πάρεις.

Κι’ έτσι προχωράς,

Πυργώνοντας ψηλά ό,τι δικό σου.

Θυμάμαι… κάποτε στην Κύπρο…

Την Κύπρο των ονείρων μας πού ’γιναν στεναγμός

Ήταν αμέσως μετά την εισβολή

Την εισβολή των εβδομηκοστών τέταρτων ντροπών

του εικοστού αιώνα

Κι’ ήσουν έγκυος στο πρώτο μας παιδί…

Σε ώρες δύσκολες, τρεμουλιαστές…

Κι’ ήσουν εκεί… Διακόσια μέτρα θάνατο

Απ’ την πρώτη γραμμή… σε κείνο το φιλόξενο σπίτι

Εκεί κοντά στα αχτιδορροούντα χαρακώματα

του υπέρ πάντων αγώνα.

Ενώ μπορούσες, αν ήθελες…

Ω! Πώς είναι δυνατό να αλλάξει η φορά των πραγμάτων!

Το λίκνο του ήλιου να πάψει νά ’ναι η ανατολή!

Αν πρόκρινες να επιλέξεις την ασφάλεια, απ’ την ιστορία…

Θά ’σουν μίλια μακριά, στη Θεόκτιστη Αθήνα…

στο σπίτι σου!

Ακολούθησες, όμως, εικοσάχρονη, σχεδόν ακόμα, κόρη

Το πεπρωμένο σου.

Της Ελληνίδας – μάνας ή συντρόφου – την ειμαρμένη.

Με ψυχή Μακεδόνισσας εκ γενετής

Με πνεύμα Σπαρτιάτισσας από κληρονομιά,

Ακολούθησες!

Κι’ είχες, αντί για λύτρωσης ύπνο, τα βράδια,

Σαν στο χαράκωμα ο άντρας σου αγρυπνούσε,

Του τρόμου την αγωνία συντροφιά.

Ψευτοκοιμόσουν με το γιο μας στην κοιλιά

Κι’ ένα τουφέκι αγκαλιά.

Με μια λάμψη μαύρη, ατσάλινης απόφασης στα μάτια

Την Ελληνόπρεπη ζωή σου ακριβά να πουλήσεις,

Πριν της κόψεις η ίδια το νήμα,

Πριν της πάρεις εσύ την πνοή,

Ω! Θαλασσόπνιχτο λυπητερό βουητό!

Αν τύχαινε να μας αιφνιδιάσει ο εχθρός.

Μισοκοιμόσουν με τον φόβο του Αττίλα συντροφιά.

Μα είχες προσκέφαλο

Ένα κλαρί Ελλάδας στην καρδιά ριζωμένο!

Κι’ ένα Πυρσό λευτεριάς

Να σελαγίζει τα πέλαα της ψυχής σου!

Κι’ ήσουν η ίδια…

Όπως σε θυμούνται οι φυλλωσιές της ιστορίας,

Στους αιώνες των αιώνων

Ήσουν η ίδια!!

Όχι μόνο στο κλέος της δόξας,

Στο «ταν ή επί τας» της αρχαίας Σπαρτιάτισσας,

Κι’ ούτε μόνο στου σαράντα,

Στο ματωμένο της Ηπειροτοπούλας αγώνα.

Αλλά και όπως θα σε θυμούνται να θυσιάζεσαι,

ΑΘΑΝΑΤΗ,

Στην Έξοδο,

στους Καταρράκτες,

στο Γκρεμό,

Στην Έξοδο, στους Καταρράκτες, στο Γκρεμό

Της λευτεριάς και της αξιοπρέπειας:

Ελληνίδα του Μεσολογγιού!

Μητέρα της Νάουσας!

Κόρη του Ζάλογγου!

Ω! Εσύ! Άλκιμο Έλυτρο Ελληνικής Εστίας Αθάνατο!

Δίνε μου δύναμη και φως για να σε προστατεύω!


Γυναίκες της Νίκης και του αθάνατου Ελληνικού πνεύματος!


Τόνοι και Πνεύματα