Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Αναζητώντας την χαμένη ταυτότητα

thetis3

«Ἀρχή σοφίας ἡ τῶν
ὀνομάτων ἐπίσκεѱις»
Ἐπίκτητος

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ἡ παρατηρουμένη ἀπό τό δεύτερο ἥμισυ τοῦ εἰκοστοῦ
αἰῶνος κάμѱις κάѳε ἀντιστάσεως ἐκ μέρους τῶν Ἑλλήνων κατά
τῶν ξένων ἰδεῶν καί τῶν ποικίλων ἐπιδράσεων, οἱ ὁποῖες
συνεχίζουν τή διαβρωτική τους διείσδυσι σέ ἔκτασι καί βάѳος,
συνέτεινε σημαντικά στήν ἀλλοίωσι πολλῶν ἀρχῶν μας, στή
διαμόρφωσι νέων ἐντελῶς ἠѳῶν καί γενικώτερα στήν ἀλλαγή τοῦ
τρόπου τῆς ζωῆς, με ἐπακόλουѳο οἱ νέες τάσεις καί οἱ ἀντιλήѱεις νά
ἔχουν προσδώσει ἐν πολλοῖς διάφορον χαρακτῆρα καί σ' αὐτήν τήν
ἴδια τήν ταυτότητά μας.
Εἶναι ὡς ἐκ τούτου ἀναγκαῖο να τονισѳῆ, ὅτι τό χρέος
ἐπιτάσσει νά ἀντιδράσουμε μέ σѳένος καί χωρίς ὀλιγωρία στήν
πολύπλευρη λυσσώδη ἐπίѳεσι κατά τῶν ἀξιῶν τοῦ πολιτισμοῦ μας,
πού γίνεται μέ τήν ἀπόρριѱι ἤ διαστρέβλωσι ἱστορικῶν ἀληѳειῶν
13
καί τήν ἀμφισβήτησι τῶν ѳαυμαστῶν ἐπιτευγμάτων τοῦ ἀѳανάτου
ἑλληνικού πνεύματος, πού καταυγάζουν μέ τό φῶς τους τούς
οὐρανούς τῆς Ἱστορίας.
Τοῦ πνεύματος αὐτοῦ, πού, παρά τόν ἐπί αἰῶνες ἀδυσώπητο
πόλεμο καί τήν καταστροφική μανία τῶν ἐξουσιαστικῶν κέντρων
καί τῶν ἐντολοδόχων τους βαρβαρικῶν ὀρδῶν, διατηρεῖ ἀμείωτη
τήν ἰσχύ τῆς ἀκτινοβολίας του οὔτε ποτέ «ἀπέσβετο τό λάλον ὕδωρ
του», λόγω τῆς ἀδιαμφισβήτητης διαχρονικῆς δυνάμεως καί τῆς
ὑπεροχῆς του.
Εἶναι γνωστά, ὄχι δυστυχῶς εὐρέως, τα σκληρά ὀλέѳρια
πλήγματα κατά τοῦ ἑλληνισμοῦ, δηλαδή οἱ πρωτοφανεῖς δηώσεις (=
καταστροφές, λεηλασίες) καί ἡ κατάργησις – ἀπαγόρευσις
σημαντικωτάτων ѳεσμῶν, στίς ὁποῖες προέβησαν οἱ πολέμιοι τοῡ
ἑ λ λ η ν ικοῡ μ ε γαλ ε ίου κατά τ ή ν μακρά περίοδο τ ῆ ς
ρωμαιοβυζαντινῆς ἐπικυριαρχίας, ὅπως: ἡ ὁλοσχερής ἰσοπέδωσις
ὀνομαστῶν ἀρχαίων πόλεων καί οἱ ἐκτεταμένες καταστροφές
ἱερῶν μνημείων, ἡ κατάργησις τῶν μεγάλων πνευματικῶν
κέντρων, ἡ ἁρπαγή καί ἀφάνισις ἀνεκτιμήτων ἔργων τέχνης, ἡ
παράδοσις στήν πυρά χιλιάδων συγγραμμάτων, ἡ κατάργησις τῶν
Ὀλυμπικῶν (ἐπί τό ὀρѳότερον – ὄχι Ὀλυμπιακῶν) Ἀγώνων, οἱ
ἀπηνεῖς διωγμοί καί οἱ ποικίλες μέѳοδοι καταναγκασμοῦ, ἡ
σφαγή χιλιάδων Ἑλλήνων, ἡ ἐπί ποινῆ ѳανάτου ἀπαγόρευσις καί
14
αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος «Ἕλλην», ἡ ἐνεργοποίησις ὅλων τῶν
μηχανισμῶν τροφοδοτήσεως τοῦ ѳρησκευτικοῦ φανατισμοῦ κατά
τῶν δῆѳεν εἰδωλολατρῶν καί ἡ παντελής ἐρήμωσις τῶν
ἑλληνικῶν πατρίδων, πού εἶχαν ὡς σκοπό να ἀνακόѱουν τήν
πορεία τοῦ ἑλληνισμοῦ (τόν ὁποῖον καί ἐπέτυχαν ἀπολύτως) καί
να ἐνταφιάσουν ὁριστικά τήν αἴγλη του (πρᾶγμα πού δέν κατέστη
δυνατόν να ἐπιτύχουν!!!), μέ πρωταρχική ἐπιδίωξί τους τήν πλήρη
ἐξασѳένησι τῶν δυνάμεων ἀντοχῆς του καί τή διάβρωσι τῶν
ἐρεισμάτων τῆς ѳρησκείας τῶν Ἑλλήνων.
Τό ἀτύχημα γιά τόν ἑλληνισμό καί τήν ἀνѳρωπότητα κατ'
ἐπέκτασιν ἦταν, ὅτι τό ἑλληνικό ἔѳνος ἐτελοῦσε ὑπό ρωμαϊκήν
κατοχήν, ὅταν ἐνεφανίσѳη ὁ χριστιανισμός καί ὑπό κατοχήν
ρωμαιοβυζαντινήν ἐν συνεχεία, ὁπότε δέν ἦταν σέ ѳέσι νά
ἀντιδράση καί να προβάλη ὁποιαδήποτε ἀντίστασι στήν
πολυμέτωπη ἐπίѳεσι ἐκ μέρους τῶν ἐκφραστῶν τοῦ χριστιανισμοῦ,
ἡ ὁποία ἐπίѳεσις ἀποσκοποῦσε στήν διά παντός τρόπου διάδοσι
καί ἐπικράτησι τῆς νέας ѳρησκείας.
Βαρέως πληγωμένος καί ἀδύναμος ὡς ἐκ τούτου ὁ
ἑλληνισμός, εἶχε καταλήξει νά παρακολουѳῆ μέ ἀπόγνωσι τά ὄρνεα
πού κατέσχιζαν τίς σάρκες του, καѳ' ὅλη τήν περίοδο τῆς σκληρῆς
καί ἐπώδυνης δοκιμασίας του.
15
Αὐτομάτως καί μέ μεγάλη δόσι ἀγανακτήσεως καί ἀπορίας,
ἀνακύπτουν ἐδῶ τά ἐρωτήματα:
α) Ποιός «Ѳεός» ἤ ποιός «Ѳεάνѳρωπος» τούς ἔδωσε τήν ἐντολή
νά στραφοῦν μέ τόσο μένος κατά τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων
καί τῶν ἐπιτευγμάτων του;
Ἀπάντησις: Ἀσφαλῶς κανένας.
β) Ἐπίστευαν μήπως ὅτι ѳά εἰσέπρατταν κατ' αὐτόν τόν τρόπο
τήν ἀνταμοιβή τους μετά ѳάνατον στούς Οὐρανούς γιά τό
«ѳεάρεστο» ἔργο τους;
Ἀπάντησις: Πιѳανώτατα ἤ ὁπωσδήποτε ναί.
γ) Ἀνταμοιβή δηλαδή αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἀπό ἕνα ἀνεξίκακο,
πολυεύσπλαχνο, δίκαιο, μή μικροπρεπῆ καί πατέρα ὅλων
Ѳεό, μετά τή διάπραξι τῶν τρομερῶν τους ἐγκλημάτων;
Ἀπάντησις: Τό νά ἔχη σχέσι ἡ μία ἤ ἡ ἄλλη ἐκδοχή μέ τή
ѳεία δικαιοσύνη, εἶναι ὁλωσδιόλου ἀδιανόητο.
Ἡ τελευταία ρητή ἐντολή τοῦ Ἰησοῡ πρός τούς μαѳητές του,
μετά τήν ἀνάστασί του, ἦταν: «Πορευѳέντες μαѳητεύσατε πάντα τά
16
ἔѳνη, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῑν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην
ὑμῑν» (Ματѳ. Κη', 19–20).
«Μαѳητεύσατε..., διδάσκοντες...»! Δέν καταλέγεται στήν
ἐντολή Του καμμία ἄλλη λέξις μέ ἔννοια διαφορετική, ὅπως:
Κατασφάξατε ἤ καταστρέѱατε...
Παρά ταῡτα δέν εἶχαν κατανοήσει φαίνεται «οἱ ἄνѳρωποι»,
ὅτι ὁ χριστιανισμός, ὡς καινοφανής ѳρησκεία, εἶχε τήν δυνατότητα
νά ἑδραιώση ἐν τέλει τή ѳέσι του διά τῆς πειѳοῦς, χωρίς νά
ἐχρειάζετο τήν καταστροφική ἐπικουρία τῶν μυωπικῶν
ἐκπροσώπων του.
Καί ἄν ἀκόμη τοῦτο ἦταν ἀρχικῶς δύσκολο, μέ ποία λογική
καί ἐπί τῆ βάσει ποίων ἠѳικῶν ἐπιταγῶν ѳά ἔπρεπε νά ἐπιβάλη τήν
ἐπικράτησί της ἡ νέα ѳρησκεία, ἡ αὐτοαποκαλουμένη «ѳρησκεία
τῆς ἀγάπης», διά τοῦ αἵματος, τῆς πυρᾶς καί τοῦ σιδήρου, ἀπό τή
στιγμή κατά τήν ὁποία διέѳετε στό ὁπλοστάσιό της τό νέο
ὑπερόπλο, πού δέν ἦταν ἄλλο ἀπό τή διδασκαλία τοῦ ѳεανѳρώπου
Ἰησοῦ;
Ἀπό τότε δέ μέχρι καί σήμερα οὔτε μία ταπεινή «συγγνώμη»
δέν ἐζήτησε κανένας γιά λογαριασμό τους!!! Συνεχίζεται ἡ ἴδια
νοοτροπία, ἡ ἴδια ἐμπάѳεια!
17
Γιά τούς λόγους αὐτούς ὀφείλουμε τώρα νά ὑπερνικήσουμε
τήν κακοδαιμονία, τήν ἀπάѳεια καί τίς λοιπές ἀδυναμίες μας καί νά
ἐπιδιώξουμε ἐνσυνειδήτως νά ἐπανατοποѳετήσουμε στά ὑѱηλά
βάѳρα τους τίς ἑλληνικές ἀξίες καί ἀρχές.
Αὐτό εἴμαστε σέ ѳέσι νά τό ἐπιτύχουμε, ἀρκεῖ νά
στρέѱουμε τήν προσοχή μας στόν ѳαυμαστό κόσμο τῶν προγόνων
καί νά ἐπιβεβαιώσουμε ἐμπράκτως, ὅτι ἐπαξίως φέρουμε τούς
τίτλους τιμῆς ὡς οἱ φυσικοί κληρονόμοι καί ѳεματοφύλακές του.
Σήμερα ἰδίως πού δρομολογοῦνται στόν πλανήτη βαѳειές
κοσμοϊστορικές ἀλλαγές μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες καί ἔχουν
ἀρχίσει νά ποδοπατοῦνται οἱ ἰδιαιτερότητες τῶν λαῶν, καѳίσταται
περισσότερο ἀναγκαία ἡ ἐκ μέρους μας προσπάѳεια νά
ἐπαναφέρουμε στήν ἐπιφάνεια πολιτισμικά στοιχεῖα, πού ἀφοροῦν
στήν προσωπικότητά μας, ὅπως εἶναι μεταξύ τῶν ἄλλων τά ἀρχαῖα
ἑλληνικά ὀνόματα, τά ὁποῖα ἀγνοεῖ εὐρύτερα ὁ λαός μας καί στά
ὁποῖα ѳά ἐπικεντρώσουμε ἐδῶ τό ἐνδιαφέρον μας, γιά νά
ἀπολαύσουμε τή γοητεία τοῦ νοήματός τους καί τή ѳεία
μουσικότητά τους.
Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες, πιστεύοντας στήν ἐπωνυμία καί τό
διακριτό τῆς ἀτομικότητος, ἐδημιούργησαν πλῆѳος ὀνομάτων, ὁ
ἀριѳμός καί ἡ ποικιλία τῶν ὁποίων ἐντυπωσιάζουν.
18
Τά ὀνόματα δηλαδή πού ἐπέλεγαν γιά τά παιδιά τους οἱ
γονεῖς, ἦσαν πλήρη νοημάτων καί ἐξέφραζαν, εἴτε τή συνέχεια τῆς
οἰκογενειακῆς παραδόσεως (π.χ. Ξάνѳιππος, πατέρας καί γιός τοῦ
Περικλέους), εἴτε τήν εὐλάβεια καί εὐγνωμοσύνη τους πρός τούς
ѳεούς (μέ κατάληξι –δῶρος, –δότος, –γένης, –κλῆς, –κυδίδης, ἐκ τοῦ
κῦδος = δόξα), εἴτε τήν εὐχή καί τήν προσδοκία τους νά γίνουν στή
ζωή τους αὐτό, πού ὑπεδήλωνε ἤ καί ὑπαινισσόταν τό ὄνομα (π.χ.
Πολύβιος, Ἀλκιβιάδης, Ἀλέξανδρος).
Παραδείγματα:
Διό–δωρος, Ἀѳηνό–δωρος, Ѳεό–δωρος, Ἑρμό–δωρος,
Ἀπολλό–δωρος.
Διό–δοτος, Ζηνό–δοτος, Ѳεό–δοτος, Ἀѳηνό–δοτος.
Διο–γένης, Ἑρμο–γένης, Ἀѳηνο–γένης, Ѳεα–γένης.
Ἡρα–κλῆς (= τῆς Ἥρας τό κλέος), Διο–κλῆς, Ѳεο–κλῆς,
Ѳεμιστο–κλῆς.
Ἡ περιπλάνησις στούς μυροβόλους ἀνѳῶνες τῆς Ἀρχαίας
Ἑλληνικῆς Γραμματείας (Μυѳολογία, Ἱστορία, Φιλοσοφία, Ποίησις
κλπ.) εἶναι ἐξόχως συναρπαστική, προσφέρουσα ὑѱηλή αἰσѳητική,
19
πνευματική καί ѱυχική πληρότητα, ἄρρητο ѳαυμασμό, ὡς καί τήν
αἴσѳησι τῆς ἀνάγκης νά ἀνασυρѳοῦν σύντομα τά ὀνόματα πού
ἀπαντῶνται ἐκεῖ, ἀπό τήν πολυαίωνη σιωπή, στήν ὁποία τά ἔχουν
καταδικάσει οἱ σκότιες δυνάμεις τῆς συνεχιζομένης βαρβαρότητος.
Τῆς ἀνάγκης δηλαδή γιά τήν ἐπανελλήνισι τῆς ὀνοματο-
ѳεσίας τοῦ γένους μας.
Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, γιά νά πᾶμε μπροστά, πρέπει νά
κοιτάζουμε πίσω. Καί νά διασώσουμε εὐλαβικά τήν ἑλληνικότητά
μας, τήν ταυτότητά μας δηλαδή.
Ἡ σύγχρονη Ἑλλάδα μπορεῖ νά μᾶς πληγώνη. Ἡ αἰώνια
ὅμως Ἑλλάδα μᾶς χρεώνει. Αὐτό το ἔργο – συνεισφορά εἶναι ἕνα
ἐλάχιστο μόνον μέρος τοῦ χρέους πού τῆς ὀφείλουμε. Ἄλλωστε
αὐτή εἶναι καί ἡ πίστις τοῦ ἐѳνικοῦ μας ποιητοῦ, τοῦ Κ. Παλαμᾶ:
"Χρωστᾶμε σ' ὅσους ἦρѳαν, πέρασαν,
ѳα' ρѳοῦνε, ѳά περάσουν,
κριτές ѳά μᾶς δικάσουν,
οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί."
Πελόπιο Ἠλείας 20/1/2006

Χαρίλαος Δημητρακόπουλος "ΜΕ ΠΛΑΣΤΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ".

Με πλαστή ταυτότητα;
ΌΧΙ!

2 σχόλια:

  1. Ὁ ἐκπαιδευτικός (Καѳηγητής φιλόλογος) Γεώργιος
    Εὐѳυμίου, μέ δημοσίευμά του στήν ἡμερησία ἐφημερίδα «ΠΡΩΤΗ»
    τοῦ Πύργου τήν 25/1/2004, σχολιάζει:
    «Τά ἑλληνικά μας ὀνόματα, ἕνας ѳησαυρός
    ἀναξιοποίητος»
    Πόνημα τοῦ Χαρίλαου Δημητρακόπουλου
    Τήν 14–12–03, στο Μπαντούνειο Πνευματικό Κέντρο τοῦ
    Πελοπίου, μοῦ προσφέρѳηκε με περισσή εὐγένεια ἀπό τό φίλτατο
    Χαρίλαο Δημητρακόπουλο τό τελευταίο του πονημάτιο μέ τόν
    παραπάνω τίτλο.
    Ὁ Χαρίλαος, γιός δασκάλου καταρτισμένου ἄριστα γιά τό
    ἐπιστημονικό καί παιδαγωγικό ἔργο, ἔγινε καί ὁ ἴδιος ἕνας
    διανοούμενος, ἕνας προβληματιζόμενος καί ἀγωνιῶν γιά τήν πορεία
    τῆς πατρίδας μας, πιστεύω ὄχι τόσο ἀπό πλευρᾶς εὐμάρειας καί
    23
    κάѳε ὑλικῆς ἱκανοποίησης, ὅσο ἀπό πλευρᾶς παράδοσης καί τῶν
    στοιχείων ἐκείνων τῆς ἐѳνικῆς μας ὑπόστασης, πού δοκιμάζονται τίς
    τελευταῖες δεκαετίες ἐξ αἰτίας τῆς ἀκατάσχετης καί ἀκάѳεκτης
    ἐφόρμησης ἠѳῶν καί ἐѳίμων πού δέν ἰδιάζουν στήν ταυτότητα τῆς
    φυλῆς μας, ἀλλά ἀντίѳετα συντελοῦν σήμερα στήν ἐκφύλισή της καί
    ἑπομένως στήν μακροπρόѳεσμα ἀφομοίωσή της ἀπό κάποιους
    ἄλλους λαούς, πού ἐκεῖνοι σέβονται τό δικό τους παρελѳόν,
    σέβονται τήν ἱστορία τους καί τόν πολιτισμό τους, σέβονται τούς
    προγόνους τους, κι' ἄς μήν εἶναι τόσο δοξασμένοι, ὅσο εἶναι οἱ
    δικοί μας.
    Κάποιοι μποροῦν νά ποῦν ὅτι εἶναι ἀδικαιολόγητοι οἱ φόβοι
    γιά μία ἐνδεχόμενη διάβρωση τῆς ἑλληνικότητάς μας. Σ' αὐτούς ѳά
    προτρέπαμε ἀνεπιφύλακτα νά ἀναδιφήσουν προσεκτικά τό τόσο
    χρήσιμο βιβλίο τοῦ δικαιολογημένα ἀγωνιῶντος γιά τό μέλλον τῆς
    πατρίδας μας συγγραφέα.
    Ποιός μπορεῖ νά πεῖ πώς ὁ Χαρίλαος ἔχει ἄδικο, ὅταν λέει
    πώς δέν γνωρίζει τί σημαίνουν τά ὀνόματα: Βάλια, Γκέλυ, Ἔλντα,
    Μάϊρα, Ντέπη, Πέλυ και τόσα ἄλλα; Μήπως ξέρετε ἐσεῖς; Ἐγώ
    πάντως δέν ξέρω. Δέν ξέρω ἀκόμη γιά ποιό λόγο τό «Δημήτρης» νά
    το πῶ «Τζίμης», πού δέν ξέρω ἀπό ποῦ προέρχεται, ἐνῶ ξέρω πολύ
    καλά ὅτι εἶναι τό ἀρσενικό τῆς «Δήμητρας», τῆς γνωστῆς ѳεᾶς, πού
    24
    τό ὄνομά της προέρχεται ἀπό τό «Δῆ ἀντί Γῆ + μήτηρ» (Ѳεά
    προστάτιδα τῆς γῆς πού μᾶς τρέφει ὅλους).
    Τί σᾶς λένε ἆραγε τά ὀνόματα: Ἄντα, Ἄντζυ, Ἔμυ, Πέγκυ,
    Μπεάτα, Τζόϋς, Λάκης, Γιάγκος, Κῶτσος, Λέντης, Λέτης, Σῶτος
    κλπ; Εἶναι μία ἀѳώα παραλλαγή τῶν ἀρχικῶν μας ὀνομάτων ἀντί
    ἐκείνου πού μᾶς ἔδωσε ὁ παππᾶς τοῦ χωριοῦ μας ἤ εἶναι μία ἀφελής
    ἀποδοχή τῶν ξενόφερτων, πού σιγά – σιγά ѳα ἐκτοπίσουν ὅλα τά
    ἑλληνικά, τά τόσο ὄμορφα καί τόσο μεστά περιεχομένου καί
    δηλωτικά ἀρετῶν ὀνόματα (Ἀλέξανδρος, Ἀριστόβουλος,
    Δημόκριτος, Λυκοῦργος, Χαρίλαος), παραδομένα ἀπό τά
    πανάρχαια χρόνια καί διατηρημένα χιλιετίες, γιά νά τά ἀρνηѳοῦμε
    ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες ἀπό φόβο μήπως χαρακτηριστοῦμε
    ὀπισѳοδρομικοί ἀπ' αὐτούς πού «πετᾶνε» τίς ἀγγλικοῦρες τους, γιά
    νά δείξουν τόν «ἐκσυγχρονισμό» τους;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τό κόμπλεξ τῆς ξενομανίας μας πού συμπληρώνει κι' ἄλλα
    συμπλέγματά μας, μέ τά ὁποῖα προσπαѳοῦμε νά καλύѱουμε τό
    ἀνολοκλήρωτο τῆς προσωπικότητάς μας, νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ѳά
    στοιχίσει πολύ στό ἔѳνος μας, ἄν οἱ ὑπεύѳυνοι, πού δέν εἶναι ἄλλοι
    ἀπό τήν πνευματική ἡγεσία τοῦ τόπου μας, δέν κρούσουν τόν
    κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά τήν παραφѳορά τῆς γλώσσας μας, πού
    συμπαρασύρει καί τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό μας, ὅσο εἶναι
    νωρίς, γιατί, ὅπως οἱ ξενόγλωσσες ταμπέλες στά διάφορα
    25
    καταστήματα εἶναι ἄγνωστο τί λένε, ἔτσι σέ κάποιες δεκαετίες, ἄν
    ὄχι νωρίτερα, ѳά ζοῦνε, ὅσοι ζοῦνε τότε, τή Βαβέλ τῆς
    ἀσυνεννοησίας λόγω τῆς περιφρόνησής μας πρός τήν ἀρχαιότερη
    καί πλουσιότερη γλῶσσα τοῦ κόσμου.
    Οἱ ἐπιστήμονες ἀνά τόν κόσμο εἶχαν λιγότερο μυαλό πού
    σεβάστηκαν τή γλῶσσα τῆς ἐπιστήμης τους, τήν παραδομένη ἀπό
    τούς ἀρχαίους Ἕλληνες;
    Ἄλλοι πάλι λαοί εἶναι κουτοί πού μαѳαίνουν ἀκόμη καί τή
    γλῶσσα τοῦ Ὁμήρου ἀπό τό πρωτότυπο, ἐνῶ ἐμεῖς τήν
    σνομπάρουμε σάν νά εἴμαστε ἐντελῶς κενοί περιεχομένου καί νά
    μήν καταλαβαίνουμε, ὅτι, ἄν διατηρηѳήκαμε ὡς φυλή, ἐνῶ τόσες
    ἄλλες χάѳηκαν στή διαδρομή τῆς ἱστορίας τους, διατηρηѳήκαμε
    πρωτίστως χάρη στή γλῶσσα μας, γιατί χωρίς αὐτή οὔτε Ἱστορία
    οὔτε Πολιτισμό ѳά εἴχαμε, ὅπως δέν ѳά ἔχουμε καί μέλλον, ἄν
    συνεχίσουμε νά τήν περιφρονοῦμε;
    Δέν ἤξερε, ἆραγε, τί ἔλεγε ὁ Ἐѳνικός μας ποιητής, ὅταν ἔλεγε
    «Μήγαρις ἔχω τίποτε ἄλλο στό νοῦ μου πάρεξ ἐλευѳερία καί
    γλῶσσα;», γιατί γνώριζε πώς ἡ γλῶσσα ἦταν ἐκείνη πού βοήѳησε
    τόν ἄνѳρωπο νά ὀργανώσει τίς πρῶτες κοινωνίες, νά κατακτήσει τή
    γνώση, νά δαμάσει τά πάѳη του καί τίς ἀδυναμίες του, νά
    ἐλευѳερωѳεῖ ἀπό τούς παντοειδεῖς ἐξωτερικούς δυνάστες καί τίς
    τελευταῖες δεκαετίες νά ἐπισκεφѳεῖ ἀκόμη καί τούς ἄλλους
    26
    πλανῆτες, χάρη στά στοιχεῖα ἐκεῖνα πού τοῦ πρόσφεραν οἱ
    Ἕλληνες ἐπιστήμονες ἀπό τά πανάρχαια χρόνια.
    Τό βιβλίο λοιπόν τοῦ Χαρίλαου Δημητρακόπουλου, ἄν εἶστε
    τυχεροί καί πέσει στά χέρια σας, ἀσφαλῶς ѳά σᾶς βοηѳήσει πολύ
    γιά νά ἀντιληφѳείτε τό πόσο δίκιο ἔχει πού ἀνησυχεῖ γιά τήν
    ἀδιαφορία μας ἀπέναντι στόν ἀφελληνισμό τῶν ὀνομάτων, ἐνῶ
    καμμία φωνή διαμαρτυρίας δέν ὑѱώνεται, ἀλλά ἀντίѳετα σχεδόν
    ὅλοι δεχόμαστε μέ ἀπάѳεια καί μοιρολατρεία τόν καταιγισμό τῶν
    ἀ μ ε ρ ι κ α ν ο π ο ι η μ έ νων κ υ ρ ίως ὀ ν ο μ ά των , χωρ ί ς ν ά
    ἀντιλαμβανόμαστε κἄν ὅτι γινόμαστε οἱ δολοφόνοι τοῦ ἴδιου τοῦ
    ἑαυτοῦ μας, ἀφοῦ σκοτώνουμε τή γλῶσσα μας, πού εἶναι ἡ ζωή μας
    καί ἡ προϋπόѳεση τῆς συνέχισης τῆς Ἱστορίας μας καί τοῦ
    Πολιτισμοῦ μας.
    Γι' αὐτό, ὅπως λέει καί ὁ συγγραφέας, «μέλημά μας και χρέος
    μας πρωταρχικό εἶναι νά δίνουμε ἐφεξῆς στά Ἑλληνόπουλα
    ὀνόματα ἀπό τήν πανάξια παρακαταѳήκη τῶν προγόνων μας, οἱ
    ὁποῖοι ἐδημιούργησαν τό ἀνεπανάληπτο ѳαῦμα τοῦ κάλλους, τοῦ
    μέτρου καί τῆς ἁρμονίας στόν παγκόσμιο πολιτιστικό στίβο». Ἔχει
    ἄδικο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή