Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Ατέρμονοι Κίονες



Πάρκο Γλυπτικής - "Ατέρμονη Κολώνα" του Κώστα Βαρώτσου


ΟΜΗΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ: Πόλη, Τέχνη, Φύση».
Το Πάρκο Γλυπτικής του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών δημιουργήθηκε το 1994,κατά τη Διεθνή Συνάντηση Γλυπτικής (Αύγουστος 1994), όταν 11 Ευρωπαίοι καλλιτέχνες φιλοτέχνησαν εντός του χώρου ισάριθμα έργα τέχνης.
Ιστορικό



Οι πρώτες σκέψεις για την δημιουργία Διεθνούς Πάρκου Γλυπτικής στους Δελφούς ξεκίνησαν κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Συγκεκριμένα προβλεπόταν, στο πλαίσιο του Διεθνούς Εικαστικού Προγράμματος, η δημιουργία Διεθνούς Πάρκου Γλυπτικής και Διεθνούς Πινακοθήκης Δελφών. Σύμφωνα με την αρχική πρόταση, το πάρκο αυτό «θα ήταν ένα ανοιχτό μουσείο της σύγχρονης διεθνούς γλυπτικής που θα εμπλουτιζόταν συνεχώς [...].Ταυτόχρονα όμως θ' αποτελούσε ένα πολυσήμαντο παράδειγμα για την αποκατάσταση της χαμένης ισορροπίας και αρμονίας στην τριάδα: Πόλη, Τέχνη, Φύση».

Το πρώτο έργο τέχνης του πάρκου Γλυπτικής ήταν το εμβληματικό έργο «Ασπίδα» (Αθήνα, 1986) του Γιώργου Ζογγολόπουλου, ένα υδροκινητικό γλυπτό, φτιαγμένο από ανοξείδωτο χάλυβα, που δωρήθηκε το 1989 στο Κέντρο Δελφών από τον καλλιτέχνη στο πλαίσιο της Β' Διεθνούς Εικαστικής Συνάντησης των Δελφών με τίτλο «Η θέση των Εικαστικών Τεχνών στις σημερινές κοινωνίες» (25 - 28 Αυγούστου 1989) και βρίσκεται σήμερα στην κεντρική είσοδο του συνεδριακού κέντρου.
Τα επίσημα εγκαίνια του Πάρκου Γλυπτικής πραγματοποιήθηκαν στις 21 Αυγούστου του 1994 κατά τη Διεθνή Συνάντηση Γλυπτικής, με επιμελήτρια την θεωρητικό τέχνης Σάνια Παπά. Στη Συνάντηση έλαβαν μέρος 11 Έλληνες και Ευρωπαίοι καλλιτέχνες που φιλοξενήθηκαν μαζί με τα επιτελεία τους για τρεις εβδομάδες στους Δελφούς και φιλοτέχνησαν ισάριθμα έργα τέχνης.
Από αυτές τις εργασίες, προέκυψαν τα έργα «Ατέρμονη Κολώνα» του Κώστα Βαρώτσου, η «Ειδωλολατρεία» της Λυδίας Βενιέρη, το «Σεράγεβο» του Michel Gerard, ο «Βωμός» του Αλφρέντο Ρομάνο, ο «Ομφαλός» του Θεόδουλου Γρηγορίου, ο «Σύγχρονος Τάφος» του Patrick Reynaud, ο «Πύθων» του Κώστα Τσόκλη και ο «Τυφλός τυχαίος» του Manuel Saiz.
Παράλληλα, υπήρξαν και άλλα τρία γλυπτά, τα οποία δεν δημιουργήθηκαν επί τόπου αλλά κατασκευάστηκαν αλλού και μεταφέρθηκαν αργότερα στους Δελφούς. Επρόκειτο για το «MMXD 3010, I-ΙΙ-ΙΙΙ» του Ιάσωνα Μολφέση, γλυπτή κατασκευή εξωτερικού χώρου από χάλυβα, που κατασκευάστηκε σε εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο, το γλυπτό εσωτερικού χώρου «Το σημείο συνάντησης του ιερού και του θεάτρου στον πυθμένα της θάλασσας» του Παναγιώτη Τανιμανίδη, από μέταλλο με ζωγραφικά στοιχεία, και η σύνθεση «Αρχαϊκες κατασκευές» του Νίκου Αλεξίου, έργο εσωτερικού χώρου από καλάμι, πάπυρο και πλέξιγκλας.

Στον βασικό αυτό πυρήνα, προστέθηκαν κατά τα επόμενα χρόνια μέσω αντίστοιχων προγραμμάτων διαμονής και εργασίας καλλιτεχνών στους Δελφούς, εκθέσεων, δωρεών και αγορών με συμβολικό τίμημα και άλλα γλυπτά δημιουργών όπως ο Αριστείδης Πατσόγλου, ο Θόδωρος Παπαδημητρίου, ο Μασαάκι Νόντα, ο Τάκις, η Βάνα Ξένου,ο Στήβεν Αντωνάκος, η Πατρίτσια Μολινάρι κ.ά.
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ


ΘΕΜΑΤΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ  ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ

Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Νήες Θηρευτών

Ο στόλος εν πλω, με το στολισμένο καράβι
και τους επιβάτες να κάθονται κάτω από την τέντα του καταστρώματος.

ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΝΙΚΟΣ ΖΕΡΒΟΝΙΚΟΛΑΚΗΣ

Η
ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΙΑ
ΤΟΥ
 ΣΤΟΛΟΥ
Στην Προϊστορική Θήρα

Μια τοιχογραφική «ταινία» που περιτρέχει και τους τέσσερεις τοίχους του «Δωματίου 5» στη «Δυτική Οικία» της προϊστορικής πόλης του Ακρωτηριού στη Σαντορίνη, είναι ένα σπάνιο «Ναυτικό Χρονικό» για τα θαλασσινά ταξίδια στο Αιγαίο και στη Νοτιοανατολική  Μεσόγειο τους προϊστορικούς χρόνους.

Μια από τις παράκτιες πόλεις που προσεγγίζει ο στόλος της Σαντορίνης.
Στο φόντο υπάρχει ένα τοπίο με ένα ποτάμι και ένα αιλουροειδές να κυνηγάει γαζέλες (;).

Η ανακάλυψη αυτής της τοιχογραφίας, τη δεκαετία του 1960 ανέτρεψε δια μιας, πολλές θεωρίες και «απόψεις» για τα θαλασσινά ταξίδια του προϊστορικού ανθρώπου.

Τρίτη 2 Ιουνίου 2015

Περί Άστρων



«Ουκ ελάχιστον μέρος συμβάλλεται αστρο-
   νομίη ες ιατρικήν, αλλά πάνυ πλείστον…»
 (ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣΠερί ΑέρωνΥδάτωνΤόπων)
           
Το «Περί ΑέρωνΥδάτωνΤόπων» είναι ένα από τα κύρια και θεμελιώδη έργα της Ιπποκρατικής Συλλογής, που προβάλλει το πνεύμα και τις αρχές της προληπτικής ιατρικής. Στο πρωτοποριακό αυτό έργο του ο Ιπποκράτης αποδεικνύεται βαθύς γνώστης της ιατρικής γεωγραφίας, της κλιματολογίας και υγιεινής, με παράλληλες γνώσεις αστρολογίας και αστρονομίας.
           
Διαβάζουμε σε μετάφραση τη 2η παράγραφο του περίφημου αυτού έργου:«Γνωρίζοντας πράγματι τις αλλαγές των εποχών και την ανατολή και δύση των άστρων και με ποιόν τρόπο όλα αυτά συμβαίνουν θα προβλέψει [εννοείται ο γιατρός] τη φύση της επερχόμενης χρονιάς. Έτσι όποιος έχει σκεφτεί και καταλάβει εκ των προτέρων τις καιρικές καταστάσεις, θα κατέχει μια πλήρη γνώση της κάθε περίπτωσης ξεχωριστά και πολλά θα επιτύχει στην προφύλαξη της υγείας και όχι μικρές επιτυχίες θα κατακτήσει στην επιστήμη του».
          
Εδώ φαίνεται για μια ακόμη φορά η βεβαιότητα του Ιπποκράτη ότι η δυνατότητα πρόβλεψης έχει τεράστια σημασία για την πρόοδο της επιστήμης. Στη συνέχεια υπογραμμίζει, αναφερόμενος στη θέση και την τροχιά των ουρανίων σωμάτων: «Μπορεί να φανεί σε κάποιον ότι αυτά είναι θέματα μετεωρολογίας, αλλά αν άλλαζε γνώμη, θα μάθαινε ότι όχι μικρή, αλλά αντίθεταπολύ μεγάλη είναι η συνδρομή που αποφέρει η αστρονομία στην ιατρική».
          
Έτσι ο Ιπποκράτης γίνεται ο ιδρυτής της βιομετεωρολογίας και ρίχνει το σπόρο της μετεωροπαθολογίας, που σήμερα αναπτύσσεται σε ένα συστηματικό, οργανωμένο κλάδο της επιστήμης, βασισμένης στη στενή συνεργασία των παθολόγων, των αστρονόμων και των μετεωρολόγων και έχει σαν αντικείμενο την αξιολόγηση των επιδημιών σε σχέση και υπό την επίδραση των ατμοσφαιρικών και αστρονομικών φαινομένων.
           
Στο ίδιο έργο του (παράγραφοι 10 και 11) ο Ιπποκράτης φαίνεται να γνωρίζει καλά μέσα από ένα μείγμα προσεκτικών παρατηρήσεων και καταγραφής στοιχείων την επιρροή των τριών αστερισμών: «του κυνός» (δηλ. του Σείριου), «της άρκτου» και «των πλειάδων» (δηλ. της Πούλιας), στις καιρικές μεταβολές, που κι αυτές με τη σειρά τους επηρεάζουν τον χαρακτήρα και το πεπρωμένο των ανθρώπων, αφού συντελούν στην εμφάνιση, ακόμα και στην έξαρση των διαφόρων ασθενειών.(Φωτ.1η)

           
Αλλά και στο «Περί διαίτης» (παράγραφος 68) έργο, που φέρνει τη σφραγίδα της Ιπποκρατικής Σχολής, γίνεται μνεία στους αστερισμούς, με αφορμή την επισήμανση των εναλλαγών των τεσσάρων εποχών του έτους: «Ο χειμώνας, διαβάζουμε, κρατάει από τη δύση των Πλειάδων ως την εαρινή ισημερία, η άνοιξη από την ισημερία ως την ανατολή των Πλειάδων, το καλοκαίρι από τις Πλειάδες ως την ανατολή του Αρκτούρου, το φθινόπωρο από τον Αρκτούρο ως τη δύση των Πλειάδων».