Η κλοπή της Ομορφιάς

The Rape of Helen of Troy 1770
Gavin Hamilton

Η άγγελος Ίρις ήλθε με την μορφή της Λαοδίκης,
το ταίρι του Ελικάονος
στην λευκόλενο Ελένη που ύφαινε στο μέγαρο πορφυρό υφαντό
με τους άθλους δύο στρατών
και της μηνά με λόγια φτερωτά στα τείχη πάνω να ανεβεί
τους πολεμιστές με τα μάτια της τα λαμπερά να θωρά:

Ἶρις δ' αὖθ' Ἑλένῃ λευκωλένῳ ἄγγελος ἦλθεν
εἰδομένη γαλόῳ Ἀντηνορίδαο δάμαρτι,
τὴν Ἀντηνορίδης εἶχε κρείων Ἑλικάων
Λαοδίκην Πριάμοιο θυγατρῶν εἶδος ἀρίστην.
τὴν δ' εὗρ' ἐν μεγάρῳ· ἣ δὲ μέγαν ἱστὸν ὕφαινε
δίπλακα πορφυρέην, πολέας δ' ἐνέπασσεν ἀέθλους
Τρώων θ' ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων,
οὕς ἑθεν εἵνεκ' ἔπασχον ὑπ' Ἄρηος παλαμάων·


Γ Ιλιάδος
ἀγχοῦ δ' ἱσταμένη προσέφη πόδας ὠκέα Ἶρις·
δεῦρ' ἴθι νύμφα φίλη, ἵνα θέσκελα ἔργα ἴδηαι 130
Τρώων θ' ἱπποδάμων καὶ Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων,
οἳ πρὶν ἐπ' ἀλλήλοισι φέρον πολύδακρυν Ἄρηα
ἐν πεδίῳ ὀλοοῖο λιλαιόμενοι πολέμοιο·
οἳ δὴ νῦν ἕαται σιγῇ, πόλεμος δὲ πέπαυται,
ἀσπίσι κεκλιμένοι, παρὰ δ' ἔγχεα μακρὰ πέπηγεν.
αὐτὰρ Ἀλέξανδρος καὶ ἀρηΐφιλος Μενέλαος
μακρῇς ἐγχείῃσι μαχήσονται περὶ σεῖο·
τῷ δέ κε νικήσαντι φίλη κεκλήσῃ ἄκοιτις.

Ὣς εἰποῦσα θεὰ γλυκὺν ἵμερον ἔμβαλε θυμῷ
ἀνδρός τε προτέρου καὶ ἄστεος ἠδὲ τοκήων· 140
αὐτίκα δ' ἀργεννῇσι καλυψαμένη ὀθόνῃσιν
ὁρμᾶτ' ἐκ θαλάμοιο τέρεν κατὰ δάκρυ χέουσα
οὐκ οἴη, ἅμα τῇ γε καὶ ἀμφίπολοι δύ' ἕποντο,
Αἴθρη Πιτθῆος θυγάτηρ, Κλυμένη τε βοῶπις·
αἶψα δ' ἔπειθ' ἵκανον ὅθι Σκαιαὶ πύλαι ἦσαν

Εστάθηκ’ η γοργόποδη θεά εμπρός της κι είπε: 130

«Έλα γλυκειά μου, πράγματα να ιδής και να θαυμάσης

των χαλκοφόρων Αχαιών, των ιπποδάμων Τρώων,

αυτοί που τον πολύθρηνον αγώνα του πολέμου

ν’ αρχίσουν ήσαν πρόθυμοι, τώρα ησυχάζουν όλοι.

Έπαυσ’ ο πόλεμος και αυτού γυρμένοι στις ασπίδες

κάθονται κι έστησαν ορθά σιμά τους τα κοντάρια,

κι ο ψυχερός Μενέλαος κι ο Πάρις εκεί κάτω

με τα μακριά κοντάρια τους για σε θα πολεμήσουν.

Και ο νικητής ομόκλινην θα σ’ έχη αγαπημένην.»

Είπε η θεά και τρυφερήν της βάζει επιθυμίαν

του πρώτου ανδρός της χώρας της και των γλυκών γονέων.

Κι ευθύς από τον θάλαμον μ’ ένα λευκό μαγνάδι

η Ελένη εχύθη και θερμά τα δάκρυα της κυλούσαν.

Και δυο της θεράπαινες, η κόρη του Πιτθέως

Αίθρα και η μεγαλόφθαλμη Κλυμένη ακολουθούσαν.

Και των Σκαιών Πυλών ευθύς τον πύργον ανεβήκαν.

Η Ελένη, η γνώση, η μεταφυσική, η ομορφιά , η συνείδηση,

τα υλικά αγαθά μέσα στα τείχη των Τρώων και των Τροϊκανών

και έξω να κείτονται των Αχαιών απελπισμένα τα κορμιά